عوارض تروماهای حنجره در بیماران بیمارستان امام خمینی تبریز

Abstract

The purpose of this study was to evaluate the epidemiology and mechanisms which lead to early and late complications of external laryngotracheal injuries, management, and outcomes of patients with external laryngotracheal injuries. Fourty patients with external laryngotracheal injuries were analyzed retrospectively.A CTscan evaluation of larynx was performed in all patients.Then,they underwent a 90 laryngoscopy and if surgery was necessary,a direct laryngoscopy under unesthesia was performed.A week later patients were examined by 90 laryngoscope again and findings were recorded.In 3 months another 90 laryngoscope examination was performed.In patients with recurrent nerve paralysis(which had no improvement in 3 months)the examination was performed again in 6 months. The checklists were filled for each patient.Assessed variants including:clinical signs and symptoms,cause of trauma, type of injury,other associating injuries,treatments,age,gender,duration of hospitalization,time of surgical intervention and early and late complications.Finally all data were assessed and statistically analyzed by SPSS.13 program. There was no early complication in 10(18.2) patients. Fourty five early complications included; dysphonia 29(52.7), aspiration 5(9.1), infection 3(5.5), vocal cord paralysis 2(3.6), hemorrhage 2(3.6), difficult decanulation 2(3.6), larynx obstruction 1(1.8), subglottic obstruction 1(1.8). There was no late complication in 27(52.9) patients. Twenty four late complication included; dysphonia 10(19.6), larynx obstruction 4(7.8), larynx granoloma 4(7.8), vocal cord paralysi 2(3.9), dyspnea 2(3.9), trachocutaneous fistula 1(2), subglotic obstruction 1(2). The commonest cause of laryngeal trauma was vehicular accident seen in 17 patients (42.5%). No association exists between the type of the injury and rate of the early or late complication., هدف از این مطالعه, بررسی میزان شیوع انواع عوارض حنجره و نیز بررسی علل منجر به ایجاد این عوارض و راههای پیشگیری می باشد. در یک مطالعه توصیفی تحلیلی 40 بیمار با ترومای حنجره وارد مطالعه شدند . ارزیابی حنجره در ابتدا با سی تی اسکن در کلیه بیماران با ترومای حنجره انجام شد . سپس بیمار تحت لارنگوسکوپی با تله 90 درجه قرار گرفت و در صورتیکه بیمار نیاز به جراحی داشت لارنگوسکوپی مستقیم زیر بیهوشی انجام شد . بیمار در فاصله یک هفته بعد از تروما مجددا با لارنگوسکوپ 90 درجه معاینه و مشاهدات ثبت شد . معاینه دیگری در 3 ماه با لارنگوسکوپی 90 درجه صورت گرفت . در بیمارانی که دچار فلج عصب ریکارنت شده بودند و فلج در 3 ماه برگشت پیدا نکرد معاینه در 6ماه مجددا انجام شد . برای هر بیمار چک لیست مربوطه تکمیل گردید . متغییر بررسی شده : علائم بالینی ، علت تروما ، میزان آسیب وارده به حنجره ، سایر آسیبهای همراه ، درمانهای انجام گرفته ، سن ، جنس ، مدت زمان بستری ، زمان دخالت جراحی ، عوارض کوتاه مدت و دراز مدت ( 3 ماه بعد از تروما ) بود . در نهایت داده ها توسط نرم افزار آماری SPSS.13 مورد بررسی و تجزیه تحلیل آماری قرار گرفت . در 10 ( 2/18 ) مورد هیچ گونه عارضه زودرس وجود نداشت . 45 مورد عارضه زودرس به ترتیب شیوع شامل دیس فونی 29 ( 7/52 ) ، آسپیراسیون 5 ( 1/9 ) ، عفونت 3 ( 5/5 ) ، فلج تارهای صوتی، خونریزی، عدم دکانولاسیون هر کدام 2 ( 6/3 ) و تنگی حنجره، تنگی ساب گلوت هر کدام 1 ( 8/1 ) مورد می باشد . در 27 ( 9/52 ) مورد هیچ گونه عارضه دیررس وجود نداشت . 24 مورد عارضه دیررس به ترتیب شیوع شامل دیس فونی 10 ( 6/19 ) ، تنگی حنجره و گرانولوم حنجره هر کدام 4 ( 8/7 ) ، فلج تارهای صوتی و تنگی نفس هر کدام 2 ( 9/3 ) فیستول تراشه به پوست و تنگی ساب گلوت هر کدام 1 ( 2 ) مورد می باشد .