واکنش پذیری عاطفی گفتار در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی و خویشاوندان غیراسکیزوفرن آنان

Abstract

This study aims at evaluating the affective reactivity of speech in schizophrenic patients and their nonschizophrenic relatives. In a cross-sectional study, 90 persons were categorized in three 30-case groups in Tabriz Razi Hospital; group A including stable schizophrenia outpatients; group B including first-degree nonschizophrenic family members of patients with schizophrenia and group C comprising nonpsychiatric control participants. Levels of referential communication disturbance in speech samples (communication disturbance index, CDI) from these persons were compared in affectively positive versus affectively negative conditions. The speech of the patients (group A) and relatives (group B) showed elevated frequencies of reference failures in the affectively positive condition compared with control participants (group C) (CDI: 2.00.4, 1.90.4, and 0.80.5, respectively; p<0.001). Similar trend was seen in the affectively negative condition (CDI: 2.40.6, 2.20.5, and 1.00.7, respectively; p<0.001). There was no significant difference between the A and B groups regarding the CDI in both positive and negative conditions. Frequency of reference failures were significantly increased in affectively negative condition compared with the affectively positive condition in all groups. In group A, there was no significant correlation between the CDI and scales of positive and negative symptoms, هدف از این مطالعه، بررسی واکنش پذیری عاطفی گفتار در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی و خویشاوندان غیراسکیزوفرن آنهاست. در یک مطالعه مقطعی، 90 فرد در بیمارستان رازی تبریز در سه گروه 30 نفری بررسی شدند: گروه الف: شامل بیماران سرپایی و پایدار اسکیزوفرن، گروه ب شامل خویشان درجه اول غیراسکیزوفرن بیماران اسکیزوفرن، و گروه ج شامل افراد سالم. سطوح اختلالات ارتباطی ارجاعی در نمونه های کلامی (شاخص اختلال ارتباطی، CDI) در این افراد تعیین و در وضعیت های عاطفی مثبت و منفی مقایسه شد.در کلام بیماران (گروه الف) و خویشان (گروه ب)، اختلالات ارجاعی در وضعیت عاطفی مثبت بطور معنی داری شایع تر از افراد سالم (گروه ج) بود (CDI بترتیب 4/00/2، 4/09/1 و 5/08/0؛ 001/0>p). نتایج مشابه در وضعیت عاطفی منفی نیز مشاهده شد (CDI بترتیب 6/04/2، 5/02/2 و 7/00/1؛ 001/0>p). تفاوت معنی دار آماری بین گروه الف و ب از نظر CDI در وضعیت های عاطفی مثبت و منفی وجود نداشت. فراوانی اختلالات ارجاعی در وضعیت عاطفی منفی در هر سه گروه نسبت به وضعیت عاطفی مثبت افزایش یافت.در گروه الف، همبستگی معنی داری بین CDI و شدت علایم مثبت و منفی وجود نداشت.