مقایسه نتایج بای پس کرونر با آنژیو پلاستی در بیماران با ضایعه پروگزیمال LAD
Abstract
هدف از این مطالعه مقایسه مرگ و میر، نیاز مجدد به ریواسکولاریزاسیون و انفارکتوس میوکارد در دو روش آنژیوپلاستی از طریق پوست و بای پس کرونر در بیماران با ضایعه پروگزیمال LAD می باشد. ما بیماران با تنگی شدید پروگزیمال LAD را که از فروردین سال تا اسفند سال تحت PCI با استنت و یا عمل جراحی بای پس قلب قرار گرفته بودند انتخاب و عوارض پس ا82پروسیجر و اتفاقات سو85ماژور قلبی عروقی (مرگ و میر، انفارکتوس قلبی یا ریواسکولاریزاسیون مجدد) را به صورت طولانی مدت پیگیری و مقایسه کردیم. نفر از بیماران تحت ( PCI نفر با استنت های معمولی و نفر با استنت های دارویی ) و نفر تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند. هر دو گروه از نظر شرایط پایه دموگرافیک (سن، جنس، ریسک فاکتورها...) به صور100صادفی با هم Match بودند. مرگ و میر 25مارستانی درصد در گروه جراحی و درصد در75روه آنژیوپلاستی بوده و یک مرگ قلبی دیررس100 گروه جراحی وجود داشت. میانگین مدت پیگیری در آنژیوپلاستی + ماه و برای گروه جراحی + ماه بود. نیاز مجدد به ریواسکولاریزاسیون درصد ( نفر) در گروه ( PCI درصد در گروه استنت معمولی و در گروه استنت دارویی ) در م3ایسه با نفر( درصد) در گرو0 جراحی بود. =P که با در نظر گرفتن ضایعه رگ هدف، نیاز به ریواسکولاریزاسیون مجدد در گروه PCI با استنت های دارویی با گروه جراحی تقریبا برابر بود( درصد در 831ه P323با استنت دارویی در مقابل درص795روه312احی =.(Pمیانگین مدت بستری بیمارستانی در گروه جراحی19 روز و19ر گروه آنژیوپلاستی +24بود که تفاوت معنی داری بین دو گروه وجو173اشت =.P با اینکه MI و MACE بعد از PCI بیشتر بود 6 درصد 6 درصد در گروه آنژیوپلاستی در0009بل درصد و درصد در گروه جراحی ) ولی تفاوت معنی داری یافت نشد. EFS در گروه جراحی درصد و در گروه آنژیوپلاستی درصد بود. عود آنژین صدری ، Functional Class و مصرف داروهای ضدآنژینی66عد از پروسیجر نیز تفاوت آماری معنی داری را بین دو گروه ن6ان نداد