ارزیابی تأثیر دکسترومتورفان و بوپروپیون در درمان تحمل ناشی از مورفین در موش سوری

Abstract

مقدمه: تغییر در عملکرد سیستم گلوتاماترژیک، دوپامینی و آدرنرژیک از جمله تغییراتی است که در مصرف مزمن مورفین اتفاق می‌افتد. دکسترومتورفان از ضد سرفه‌ها بوده و دارای اثرات مهارکنندگی بر گیرنده‌های NMDA است. بوپروپیون به‌عنوان داروی ضدافسردگی موجب مهار متابولیسم دکسترومتورفان و افزایش انتشارش به سیستم عصبی می‌شود. هدف: هدف پایان‌نامه، ارزیابی تأثیر دکسترومتورفان و بوپروپیون در درمان تحمل ناشی از مورفین در موش سوری بود. روش کار: تعدادی موش سوری در 11 گروه ۱۰ تایی با وزن ۲۰-۳۰ گرم، تصادفی انتخاب شده و مطالعه 17 روزه‌ای شروع شد. در 10 روز اول، فرآیند ایجاد تحمل با مورفین انجام گرفت و از روز 11 تا آخر، داروها هم (۳ گروه دکسترومتورفان، ۳ گروه بوپروپیون و 3 گروه توأم) همزمان با مورفین تزریق شدند. یکبار در روز 11 و بار دیگر در روز 17 آزمون هات‌پلیت با تزریق تست‌دوز مورفین (mg/kg9)، گرفته شد. در نهایت حیوانات با تزریق کتامین و میدازولام بی‌هوش شده و خون‌گیری از قلب جهت اندازه‌گیری سطوح سرمی MDA و TAC انجام شد.یافته‌ها: تزریق دکسترومتورفان (mg/kg15) با مقدار ***P<0.001 و بوپروپیون (mg/kg 80 و mg/kg 110) ***P<0.001 و تزریق توأم دکسترومتورفان (mg/kg15) و بوپروپیون (mg/kg110) با مقدار **P<0.01 در مقایسه با گروه S+M، باعث تسریع تحمل شد. اما در تزریق بوپروپیون (mg/kg 40) **P<0.01 و تزریق توأم دکسترومتورفان (mg/kg60) و بوپروپیون (mg/kg 40) **P<0.01 در مقایسه با گروه S+M، شاهد تأخیر تحمل بودیم. تغییرات معنی‌داری نیز در سطوح MDA و TAC در گروه بوپروپیون (mg/kg 40) و گروه توأم دکسترومتورفان (mg/kg 60) و بوپروپیون (mg/kg 40)، نسبت به گروه (S + M) مشاهده شد. نتیجه‌گیری: استفاده توأم دکسترومتورفان (mg/kg 60) و بوپروپیون (mg/kg 40) و استفاده از بوپروپیون (mg/kg40)، جهت به تأخیرانداختن تحمل به ضددردی مورفین مناسب به‌نظر می‌رسد؛ جهت اخذ مکانیسم‌های دقیق‌تر، نیازمند مطالعات تکمیلی‌تری هستیم.