بررسی سطوح سرمی لاموتریژین و اتوسوکسیماید و تأثیر آنها بر میزان تشنج در کودکان مبتلا به صرع ابسنس

Abstract

صرع ابسنس دوران کودکی، یکی از سندرم های صرعی کودکان است که شامل تشنج هایی است که باعث از دست دادن ناگهانی هوشیاری می شود. اگرچه پیش آگهی این بیماری معمولاً خوب است، دفعات وقوع چنین حملات تشنجی حتی تا صد بار در روز، تا حد زیادی می تواند با توانایی های یادگیری و توجه کودک تداخل داشته باشد و منجر به پیامدهای روانی و شناختی ضعیف شود. در حال حاضر، اتوسوکسیماید و لاموتریژین معمولاً جزو داروهای انتخابی برای کودکان مبتلا به این نوع سندرم صرعی هستند با این حال، ارتباط سطح خونی این داروها با کاهش فرکانس تشنج به طور کلی مورد مطالعه قرار نگرفته است. هدف از این مطالعه بررسی سطوح سرمی لاموتریژین و اتوسوکسیماید و تأثیر آنها بر میزان تشنج در کودکان مبتلا به صرع ابسنس بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، از میان کودکان زیر 15 سال مبتلا به صرع ابسنس 60 مورد به صورت در دسترس انتخاب شده و وارد مطالعه شدند و به دو گروه 30 نفری اتوسوکسیماید و لاموتریژین تقسیم شدند. سپس به هرگروه داروهای نام برده به صورت جداگانه به مدت چهار ماه تجویز شد. میزان پاسخ به درمان به صورت کاهش فرکانس تشنج در انتهای دوره تجویز نسبت به قبل از شروع تجویز محاسبه و ثبت گردید. سطوح سرمی داروها در انتهای دوره تجویز با روش کروماتوگرافی با کارای بالا ارزیابی شد. یافته‌ها: در این مطالعه، سطوح خونی هر دو دارو در اکثر کودکان در حد موثر درمانی بود. مقایسه درصد کودکان با سطوح سرمی کم، موثر درمانی، و بیشتر نیز نشان داد که تعداد کودکان با سطح دارویی موثر در گروه اتوسوکسیماید بیشتر از گروه لاموتریژین بود، با این حال توزیع کودکان با سطوح خونی مختلف بین دوگروه اتوسوکسیماید و لاموتریژین از نظر آماری متفاوت نبود. درصد پاسخ به درمان در گروه اتوسوکسیماید 7/76% ثبت شد که بیشتر از گروه لاموتریژین (3/63%) بود، ولی از نظر آماری تفاوت آماری نداشتند.