بررسی میزان بیان ژن‌های مرتبط با هیپوکسی و لانه‌گزینی سلول‌های بنیادی مزانشیمال جداشده از بافت چربی پری‌رنال در شرایط نرمال و ‌ایسکمی

Abstract

توانایی سلول‌های بنیادی مزانشیمال ‌(MSCs) در تعدیل پاسخ‌های ‌ایمنی، ترمیم بافت و مهاجرت به مکان‌های آسیب‌دیده، پتانسیل درمانی آن‌ها را در طیف گسترده‌ای از بیماری‌ها و آسیب‌ها افزایش داده‌است. شواهد جدید نشان می‌دهد که MSCهای اختصاصی هر بافت برای ترمیم و بازسازی آن بافت ضروری هستند. منابع مختلف MSCهای مشتق از بافت چربی با تأثیرگذاری بر ویژگی‌های بیولوژیکی، توانایی‌های تمایز و اثربخشی در کاربردهای بالینی، نقش مهمی‌ در تعیین پتانسیل درمانی آن‌ها‌ ایفا می‌کند. درک ‌این تفاوت‌ها برای بهینه‌سازی استفاده از ‌این سلول‌ها در پزشکی بازساختی و توسعه درمان‌های هدفمند برای بیماری‌های مختلف ضروری است. روش کار این مطالعه با هدف جداسازی، تعیین هویت MSCهای مشتق‌شده از بافت چربی اطراف کلیه (pR-MSC) انسان و بررسی توانایی تمایز آن‌ها به استخوان و چربی انجام شده‌است. با استفاده از ترکیبی از متدهای کشت سلولی، فلوسیتومتری، رنگ‌آمیزی‌های فلورسنت و ریل‌تایم PCR، پاسخ سلول‌ها به شرایط هیپوکسیک و مکانیسم‌های مولکولی زیربنایی، با تمرکز بر نقش عوامل القایی هیپوکسی (HIF-1α) در تنظیم بیان ژن مربوط به رگ‌زایی، مهاجرت، و هومینگ آن‌ها مورد ارزیابی قرار گرفته‌است. یافته‌ها هیپوکسی به مدت 48 ساعت به طور مثبت و معنی‌داری بر تکثیر و زنده‌ماندن pR-MSC تأثیر گذاشت. نتایج نشان می‌دهد که هیپوکسی به طور قابل‌توجهی توانایی مهاجرت و هومینگ pR-MSC را از طریق افزایش بیان گیرنده‌های کموکاین‌های (CXCR4/7) و سیگنال‌دهی با واسطه HIF-1α افزایش می‌دهد (p<0.05). افزایش سطح HIF-1α در شرایط نرموکسیک و هیپوکسیک مشاهده شد (p=0.007). هیپوکسی تأثیری روی خواص رگ‌زایی pR-MSC نداشت.