ریسک فاکتورهای مرتبط با مداخله جراحی در کودکان با پلورال افیوژن

Abstract

افیوژن پلورال از جمله اختلالات جدی در کودکان است که معمولا به دنبال عفونت ریه رخ داده و پاراپنومونیک افیوژن نامیده می‌شود. درمان اصلی این بیماران استفاده از آنتی‌بیوتیک است و در برخی موارد از درمان‌های اختصاصی مانند تعبیه chest tube، VATS و توراکوتومی استفاده می‌شود. هدف از انجام این مطالعه بررسی ریسک فاکتورهای مرتبط با مداخله جراحی در کودکان با پلورال افیوژن بود. روش کار: پرونده کلیه کودکان مبتلا به پلورال افیوژن مراجعه کننده به بیمارستان‌ کودکان تبریز در بازه زمانی فروردین ماه سال 1402 تا اسفند 1402 مورد بررسی قرار گرفت. سپس بیماران به دو دسته مداخله کمتر تهاجمی و درمان جراحیتهاجمی تقسیم شده و ویژگی‌های دو گروه با یکدیگر مقایسه شد. یافتهها: تعداد کلی 83 بیمار وارد مطالعه شدند (49 مداخله کمتر تهاجمی و 34 درمان جراحی‌تهاجمی). استفاده از ایبوپروفن و دیکلوفناک با افزایش احتمال نیاز به جراحی تهاجمی همراهی داشت. افزایش پروتئین مایع پلور میتواند تا چهار برابر باعث افزایش احتمال نیاز به جراحی تهاجمی در بین این کودکان شود. همچنین گلوکز افزایش پیدا کرده مایع پلور احتمال نیاز به جراحی تهاجمی را تا 0.9 کاهش میدهد. با اینکه نتایج حاصل در مورد ارتباط LDH مایع پلور و نیاز به جراحی تهاجمی در بین کودکان مطالعه شده از نظر آماری معنی‌دار بود، ولی این ارتباط از نظر بالینی قوت کافی را نداشت و افزایش مایع پلور تنها با 1.001=OR باعث افزایش نیاز به جراحی تهاجمی در بین بیماران با PE شد. تفاوت معنی‌داری از نظر سن، جنس، وزن، بیماری‌های زمینه‌ای و محل سکونت بین دو گروه مشاهده نشد. بستری طولانی مدت و ترخیص با موربیدیتی در بین بیماران جراحی تهاجمی شده شایع‌تر بود.