بررسی رابطه مصرف ریتوکسیماب بر روی میزان شدت بهبود پروتئینوری در سندرم نفروتیک وابسته به استرویید و عود کننده مکرر

Abstract

در چند سال اخیر در مطالعات منتشر شده از بعضی کشورهای جهان نشان داده شده است که ریتوکسیماب (یک انتی بادی مونوکلونال ضد لنفوسیت های B دارای آنتی ژن بخصوص CD-20 ) در درمان سندرم نفروتیک مقاوم به استرویید و سندرم نفروتیک وابسته به استرویید موثر می باشد. مطالعات جدید تر شواهد قوی تری برای حمایت از مزایای ریتوکسیماب در FRNS یا SDNS ارائه می دهد. از سوی دیگر مقایسه مستقیم نتایج مطالعات پراکنده در مکان های متفاوت در جهان به دلیل استفاده از دوزهای مختلف ریتوکسیماب، تعداد دوزهای تجویزی و زمان‌بندی دوزهای تحویلی می‌تواند دشوار باشد. از سوی دیگر مطالعاتی با موضوع فوق در کشور ما به شکلی بسیار معدود و محدود انجام گرفته است ، به همین دلیل مطالعه حاضر با هدف تاثیر ریتوکسیماب بر روی میزان بهبود پروتئینوری در سندرم نفروتیک وابسته به استرویید و عود کننده مکرر انجام شد. روش کار و مواد: در این مطالعه پرونده 30 نفر از کودکان (سن 1 تا 18 سال تمام) بستری در بیمارستان کودکان تبریز (از ابتدای سال 1398 تا پایان سال 1402) که براساس یافته های بالینی و داده های پاراکلینیکی، مبتلا به سندرم نفروتیک وابسته به استروئید و یا مکرر عود کننده تشخیص داده شده بودند و به همین دلیل علاوه بر درمان های استاندارد ، تحت درمان با داروی ریتوکسیماب قرار گرفته بودند، انتخاب شدند. طبق پروتکل های استاندارد، این بیماران تا یک سال پس از دریافت ریتوکسیماب تحت پیگیری طبی قرار گرفتند. از پرونده بیماران و تماس تلفنی با ایشان، یافته های بالینی و داده های پاراکلینیکی موارد عود سندرم نفروتیک (بروز مجدد پروتئینوری) و داده های مرتبط با بیماری ، درمان از جمله فاکتورهایی همانند میانگین دوز پردنیزولون تجویز شده و دفعات عود سندرم نفروتیک آنان و عوارض احتمالی آن جمع آوری شده و برای تحلیل آماری مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها : ادم 17 نفربه عنوان شایع ترین علایم سیستمیک بود؛ میانگین طول دوره بستری در بیمارستان برای شرکت کنندگان برابر 75/1±57/6 روز بود و نیاز به جراحی در هیچ یک از پرونده ها ثبت نشده بود و وضعیت نهایی بیمار در 16 نفر به صورت بهبودی کامل و دو نفر به صورت بهبودی همراه با ایجاد عارضه ماندگار بود.