بررسی تأثیر تیمار با داروی اَفینیتور (Everolimus) بر روی بیان فاکتورهای التهابی و ضدالتهابی در سلول‌های دندریتیک مشتق از مونوسیت

Abstract

سلول‌های دندریتیک سلول‌های تخصصی ارائه‌دهنده آنتی‌ژن هستند که نقشی اساسی در پل زدن میان پاسخ‌های ایمنی ذاتی و اکتسابی دارند. این سلول‌ها علاوه بر ظرفیت استثنایی ارائه آنتی‌ژن، قادرند پاسخ‌های ایمنی ایمونوژنیک و تولرژن را شروع و کنترل کنند. DC های ایمونوژن در تعامل با لنفوسیت‌های T در دفاع علیه سلول‌های سرطانی نقش دارند و DC های تولرژن در سرکوب پاسخ‌های ایمنی با تولید و بیان فاکتورهای مهاری شرکت می‌کنند. سرطان امروزه تمامی جوامع را درگیر خود کرده است. با توجه به عوارض درمان‌های رایج سرطان شامل جراحی، شیمی‌درمانی و پرتودرمانی نظیر آسیب به سلول‌های سالم بدن، استفاده از روش ایمونوتراپی در درمان سرطان در سال‌های اخیر مورد توجه قرار گرفته است. از طرفی نقص در تحمل آنتی‌ژن‌های خودی به واکنش‌های ایمنی علیه آنتی‌ژن‌های خودی می‌انجامد که منجر به بیماری‌های خودایمنی می‌شود. در نتیجه از روش‌های سرکوب اختصاصی ایمنی می‌توان در درمان بیماری‌های خودایمنی بهره گرفت. mTOR یکی از مسیرهای سیگنالینگ مؤثر در DC هاست که به‌واسطه‌ی شرکت در شناسایی و پردازش محرک‌های ایمونولوژیک، نقشی حیاتی را در تنظیم پاسخ‌های ایمنی ایفا می‌کند. عملکرد سلول‌های ایمنی متنوعی شامل نوتروفیل‌ها، سلول‌های NK، ماست سل‌ها، ماکروفاژها، DC ها، سلول‌های B و T توسط mTOR تنظیم می‌شود. اختلال در سیستم mTOR در انواع متعدد سرطان‌های انسان مشاهده شده است. اورولیموس مشتقی از راپامایسین است که mTOR را مهار کرده و نقش سرکوبگر ایمنی و آنتی‌پرولیفراتیو دارد. این مطالعه به بررسی تأثیر تیمار با داروی اَفینیتور (Everolimus) بر روی بیان فاکتورهای التهابی و ضدالتهابی در سلول‌های دندریتیک مشتق از مونوسیت پرداخت. روش کار: ابتدا سلول‌های تک هسته‌ای خون محیطی (PBMCs) با استفاده از محلول فایکول جدا شد. سپس مونوسیت‌‌ها از PBMC جدا شده و با استفاده از سایتوکاین‌های IL-4 و GM-CSF، DC های مشتق از مونوسیت تولید شد. بیان مارکر‌های سطحی DC ها همچون CD11c، HLA-DR و CD86 توسط فلوسایتومتری انجام شد. سپس DC ها با لیپوپلی‌ساکارید انکوبه شدند تا بالغ و فعال شوند. برای به دست آوردن بهترین دوز مصرفی داروی اورولیموس (RAD001)، دوزهای ۱۰ و 50 نانومولار مورد بررسی قرار گرفت سپس میزان آپوپتوز و نکروز القایی توسط دوزهای مختلف استفاده شده، با آنکسین و PI سنجیده شد و خوانش توسط فلوسایتومتری صورت گرفت. سپس mDC ها با داروی اورولیموس تیمار ‌شده و بیان نسبی ژن‌های IL-10، IL-12، TNF-α، TGF-β، NF-KB و IDO با روش Real Time PCR به دست آمد. یافته‌ها: میزان بیان مارکرهای CD11c و HLA-DR که به ترتیب مربوط به بلوغ و ارائه‌ی آنتی‌ژن هستند در DC های تیمار شده با اورولیموس نسبت به گروه کنترل به ترتیب کمتر و بیشتر بود. از طرفی میزان بیان فاکتورهای التهابی IL-12، IL-1β، TNF-α و NF-KB در DC های تیمار شده افزایش قابل توجهی نسبت به گروه کنترل و بالعکس میزان بیان فاکتورهای ضدالتهابی IL-10 و IDO کاهش داشتند.