بررسی میزان شل شدن پیچ اباتمنت تیتانیومی در پروتز های ایمپلنت متال-سرامیک و تمام سرامیک دارای کانتی لور و پونتیک در خلف ماگزیلا به روش آنالیز اجزای محدود

Abstract

زمینه: پروتزهای متکی بر ایمپلنت به‌طور گسترده‌ای برای جایگزینی دندان‌های از دست‌رفته و بازگرداندن عملکرد جویدن مورد استفاده قرار می‌گیرند. با این حال، مشکلاتی مانند شل شدن پیچ‌ها به‌ویژه در پروتزهایی با اتصال هگز خارجی و مولرها همچنان شایع هستند. این مطالعه، رفتار بیومکانیکی پیچ‌های اباتمنت تیتانیومی ، در پروتزهای ایمپلنت متال-سرامیک و تمام‌سرامیک دارای کانتی‌لور را با بریجهای معمولی دارای پونتیک در قسمت خلفی ماگزیلا با استفاده از تحلیل المان محدود (FEA) مقایسه می‌کند. مواد و روش‌ها: چهار مدل المان محدود از رستوریشن ‌های متکی بر ایمپلنت طراحی شد. گروه 1 شامل یک بریج PFM (Porcelain Fused to Metal) با پونتیک بود که ایمپلنت‌ها در موقعیت‌های 4 و 6 قرار گرفتند. گروه 2 شامل یک بریج تمام سرامیک با پونتیک بود که ایمپلنت‌ها در موقعیت‌های 4 و 6 قرار گرفتند. گروه 3 بر روی طراحی کانتی‌لور مزیالی با PFM تمرکز داشت که ایمپلنت‌ها در موقعیت‌های 5 و 6 قرار گرفتند. در نهایت، گروه 4 از طراحی کانتی‌لور مزیالی با ترمیم تمام‌سرامیک استفاده کرد و ایمپلنت‌ها نیز به‌طور مشابه در موقعیت‌های 5 و 6 قرار گرفتند. هر مدل در جهت محور طولی و بارگذاری عمودی در اکلوژن مرکزی قرار گرفت تا اتصال پروتز ایمپلنت و شل شدن پیچ اباتمنت ارزیابی شود. علاوه بر این، رفتار بیومکانیکی تحت مواد پروتزی مختلف مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: یافته ها نشان داد که بیشترین تنش در سر پیچ و اتصال ایمپلنت-اباتمنت متمرکز شده است و بیشترین جابجایی در دندان شماره ۶، به‌ویژه در مدل‌های کانتی‌لور مشاهده شد. مدل‌های تمام سرامیک حداقل جداشدگی پیچ و اباتمنت را نشان دادند که بیشترین آن ۱۱.۱ میکرومتر در مدل کانتی‌لور بود. مدل‌های متال-سرامیک نیز حداقل جداشدگی را نشان دادند، که بیشترین آن ۱۱.۵ میکرومتر در دندان شماره ۶ بود. دندان شماره ۶ به‌طور مداوم بیشترین پتانسیل برای شل شدن پیچ را داشت. نتیجه‌گیری: این مطالعه نتیجه گرفت که بریج‌های مونولیتیک زیرکونیا برای استفاده در پروتزهای متکی بر ایمپلنت مناسب و قابل قبول هستند، به‌ویژه زمانی که با طراحی مناسب در محل اتصال تقویت شوند. یافته‌ها نشان می‌دهند که پروتزهای با طراحی مناسب می‌توانند تمرکز تنش‌ها و میزان شل شدن پیچ را کاهش داده و طول عمر پروتز‌های متکی بر ایمپلنت را افزایش دهند. مطالعات دقیق‌تر و تحقیقات مشاهده‌ای برای تأیید این نتایج در بخش‌های مختلف قوس دندانی و در شرایط بالینی واقعی توصیه می‌شود.