ارزیابی اثرات کارواکرول در تحمل و وابستگی ناشی از مورفین در موش سوری نر

Abstract

مقدمه: از مکانیسم‌های ایجاد تحمل و وابستگی به مورفین، می‌توان به افزایش بیان ژنی P-glycoproteins (P-gp) و گیرنده های NMDA و فعال‌شدن سیستم استرس اکسیداتیو اشاره کرد. به نظر می‌رسد کارواکرول با اثرات آنتی‌اکسیدانی، مهارکنندگی بیان ژنی P-gp و مهارکنندگی گیرنده های NMDA، می‌تواند اثرات سودمندی در پیشگیری از تحمل و وابستگی به مورفین از خود نشان دهد. هدف : ارزیابی اثرات کارواکرول در تحمل و وابستگی ناشی از مورفین در موش‌ سوری نر. روش کار : 50 سر موش‌ سوری نر (20-30 گرم، 5=n) به صورت تصادفی انتخاب و به مدت 10 روز تحت رژیم های زیر قرار گرفتند: گروه کنترل سالین، گروه کنترل مورفین و 3 گروه دریافت‌کننده کارواکرول. در روز یازدهم، بعد از گرفتن Base Latency Time از حیوانات، مورفین(9 mg/kg, ip) تزریق شد و تست هات‌پلیت طی یک ساعت انجام گرفت. 1 ساعت پس از انجام تست هات پلیت در حیوانات، تزریق نالوکسان (4 mg/kg ,ip) صورت گرفته و علائم قطع مصرف (پرش و ایستادن روی دو پا) در طی نیم ساعت اندازه‌گیری شد و پس از خون‌گیری، سرم‌ها جهت سنجش سطوح سرمی MDAو TAC جداسازی شد.یافته‌ها: تزریق دوزهای مختلف کارواکرول(10, 20, 40 mg/kg, ip) تغییرات معنی‌داری در کاهش تحمل به مورفین ایجاد نکرد. درحالیکه تزریق کارواکرول (20, 40 mg/kg ,ip) کاهش معنی‌داری (**P<0.01) در وابستگی ناشی از مورفین ایجاد کرد. کارواکرول (20, 40 mg/kg,ip) کاهش معنی‌داری (***p<0.001) در غلظت سرمی MDA و کارواکرول(40mg/kg, ip) افزایش معنی‌داری (**p<0.01) در غلظت سرمی TAC در مقایسه با گروه کنترل مورفین ایجاد کرد.نتیجه گیری: کارواکرول (20, 40 mg/kg, ip) در حیوانات موجب پیشگیری از وابستگی به مورفین می‌شود که به نظر می‌رسد بخشی از مکانیسم‌های سودمندی آن، از مسیر مهار سیستم استرس اکسیداتیو ‌باشد.