فراوانی مقاومت به موکسی فلوکساسین و سفوکسیتین در ایزوله های بالینی باکتروئیدس فراژیلیس در تبریز

Abstract

باکتروئیدس فراژیلیس شایع ترین پاتوژن فرصت طلب ساکن در روده انسان است. این پاتوژن باعث عفونت های شدید می شود. مقاومت آنتی بیوتیکی یک مسئله مهم در درمان عفونت های ناشی از باکتروئیدس فراژیلیس است. هدف از مطالعه حاضر تعیین فراوانی مقاومت به موکسی فلوکساسین و سفوکسیتین در ایزوله های بالینی باکتروئیدس فراژیلیس و تیپ بندی ایزوله ها بر اساس روش مولکولی بود. روش کار چهل و هشت ایزوله باکتروئیدس فراژیلیس از 200 نمونه بالینی جدا شد. حداقل غلظت مهاری (MIC) موکسی فلوکساسین و سفوکسیتین با استفاده از روش میکروبراث دایلوشن تعیین شد. ژن های مقاومت آنتی بیوتیکی gyrA parC و cftxA با روش PCR بررسی شدند. برای بررسی احتمال جهش در ژن‌های gyrA و parC و ایجاد مقاومت به آنتی بیوتیک موکسی فلوکساسین، محصول PCR ایزوله های مقاوم به موکسی فلوکساسین فاقد مقاومت به واسطه افلاکس پمپ پس از خالص‌ سازی و توالی یابی با توالی‌های موجود در پایگاه‌های داده مقایسه شد. سویه های باکتروئیدس فراژیلیس با روش RAPD-PCR مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته ها از بین 200 نمونه شامل زخم پای دیابتی، مدفوع، آبسه، زخم محل جراحی، ترشحات زخم جمع‌آوری‌شده از بیمارستان‌های تبریز، 48 ایزوله باکتروئیدس فراژیلیس جدا شد. مقاومت به سفوکسیتین و موکسی فلوکساسین به ترتیب در 8/45% و 4/60% ایزوله ها مشاهده شد. ژن های cftxA، جهش در gyrA، جهش در parC به ترتیب در 3/31 %، 3/8 % و 2/4 % ایزوله ها شناسایی شدند. نتایج RAPD-PCR نشان داد که 48 ایزوله باکتروئیدس فراژیلیس در 5 خوشه قرار گرفتند. مقاومت به واسطه پمپ افلاکس در 7/41 % از ایزوله های مقاوم به سفوکسیتین شناسایی شد. مقاومت به موکسی فلوکساسین ناشی از پمپ خروجی در 2/54 % از ایزوله های مقاوم به این آنتی بیوتیک مشاهده شد.