بررسی اثرات نانوذرات نقره در افزایش اثربخشی پرتودرمانی در سلول‌های پستان پیش تیمار شده با نانوذرات کیتوزان حاوی متفورمین

Abstract

سرطان پستان شایع‌ترین سرطان در زنان است و ۱۱.۷ درصد از کل موارد سرطان در جهان را تشکیل می‌دهد. این مطالعه با هدف افزایش اثربخشی درمان، از نانوذرات نقره به عنوان حساس‌کننده پرتویی و از کیتوزان به عنوان نانوحامل برای رساندن متفورمین به سلول‌های سرطان پستان استفاده کرده است. بررسی متون: سرطان پستان پنجمین علت مرگ‌ومیر ناشی از سرطان است. پژوهش‌های اخیر بر استفاده از حساس‌کننده‌های پرتویی برای تقویت پاسخ تومور به پرتودرمانی متمرکز شده‌اند. مواد و روش‌ها: نانوذرات کیتوزان حاوی متفورمین و نانوذرات نقره به ترتیب با روش ژلاسیون یونوتروپیک و روش احیای شیمیایی سنتز شدند. ویژگی‌های فیزیکی نانوذرات، شامل اندازه و بار سطحی، با استفاده از DLS و میکروسکوپ FE-SEM بررسی شد. برای تحلیل پیوندهای شیمیایی نانوذرات، از طیف‌سنجی مادون قرمز استفاده شد. داروی متفورمین در نانوذرات بارگذاری و رهاسازی شد. سلول‌ها با نانوذرات کیتوزان حاوی متفورمین و سپس با نانوذرات نقره تیمار شدند و تحت تابش اشعه ایکس MV 6 در دزهای ۲، ۴ و ۸ گری قرار گرفتند. آنالیز آماری با استفاده از آزمون‌های MTT، Spheroid formation،DAPI staining و FITC-labeled annexin V/PI flow cytometry انجام شد. نتایج: نانوذرات سنتز شده دارای قطر میانگین ۵۱.۵ ± ۹.۴ نانومتر برای نانوذرات کیتوزان حاوی متفورمین و ۳.۰۲ ± ۰.۰۳ نانومتر برای نانوذرات نقره بودند. سمیت نانوذرات در سلول‌های MCF-7 و توسط رنگ‌آمیزی DAPI اثبات شد. بیشترین افزایش در مرگ‌ومیر سلولی در دوز ۸ گری تابش در سلول‌هایی مشاهده شد که با هر دو نوع نانوذره تیمار شده بودند. میزان آپوپتوز در سلول‌های تیمار شده با نانوذرات کیتوزان حاوی متفورمین ۶۷.۵۸ درصد بود که برای سلول‌های تیمار شده با متفورمین آزاد ۴۲.۳۰ درصد بود.