ارزیابی تاثیر دکسترومتورفان و بوپروپیون در وابستگی ناشی از مصرف مورفین در موش سوری نر

Abstract

مقدمه : در مصرف مزمن مورفین و قطع ناگهانی مصرف آن شاهد کاهش عملکرد سیستم دوپامینی و افزایش فعالیت سیستم گلوتامینرژیک هستیم. دکسترومتورفان باعث مهار گیرنده NMDA و بوپروپیون افزاینده عملکرد دوپامینی است. دراستفاده به تنهایی از هر یک از این داروها کاهش شدت وابستگی به مورفین گزارش شده است. لذا احتمال می رود تزریق توام این دو دارو موجب کاهش هر چه بیشتر علایم وابستگی درموش های سوری به مورفین شود.هدف : هدف ازمطالعه حاضر ارزیابی اثرات دکسترومتورفان و بوپروپیون به تنهایی و توام بر درمان وابستگی به مورفین بود.مواد و روش ها: 110 سرموش سوری نر بصورت تصادفی در 11 گروه 10 تایی تقسیم شدند. ابتدا برای القای وابستگی به مورفین موش ها رژیم های نرمال سالین یا مورفین یکبار در روز را به مدت دو هفته دریافت کردند. از روز 15ام علاوه برتزریق مورفین دوزهای مختلفی از دکسترومتورفان و بوپروپیون و یا توأم آن‌ها هر 12 ساعت به موش ها تزریق شد. در روز چهاردهم و بیست ویکم، یک ساعت بعد از تزریق مورفین در حیوانات تزریق نالوکسان صورت گرفت و علائم قطع مصرف در طی نیم ساعت اندازه گیری شد. سپس در روز21 ام خون گیری از قلب جهت اندازه گیری سطوح سرمی MDA و TAC در گروه های مختلف به عمل آمد. نتایج: یافته های مطالعه نشان داد که تزریق به تنهایی از دکسترومتورفان و بوپروپیون موجب کاهش علایم قطع مصرف شد. همچنین در تزریق توام اثرات معناداری را نسبت به تزریق به تنهایی هر کدام از این داروها شاهد بودیم.نتیجه گیری: تزریق تواًم دکسترومتورفان و بوپروپیون نسبت به تزریق به تنهایی هر کدام از داروها برتری دارد. احتمالا بخشی از این مکانیسم مربوط به مهار متابولسیم دکسترومتورفان توسط بوپروپیون باشد. ولی جهت درک مکانیسم های دقیق تر نیازمند مطالعات تکمیلی هستیم.