بررسی اثرات سلول های مزانشیمی بنیادی انسانی (MSC) بر تمایز و عملکرد سلولهای T کمکی 17 (Th17) در افراد مبتلا به بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD)

Abstract

بیماری مزمن انسدادی ریه (COPD) شایعترین علت مرگ و معلولیت ناشی از بیماریهای ریوی است . سلول های بنیادی مزانشیمی (MSCs) به عنوان یکی از استراتژی های ممکن برای درمان COPD شناسایی شده اند. در نتیجه مطالعه حاضر برای اولین بار به دنبال بررسی اثرات تنظیمی سلول های MSC بر روی فعالیت سلول های PBMC و زیر رده سلول های Th-17بیماران COPD می باشد. روش کار: از 10 بیمار مبتلا به COPD ، 5 سی سی خون حاوی ماده ضد انعقاد به منظور جداسازی PBMC گرفته شد. PBMCهای جداسازی شده با سلول های بنیادی مزانشیمی انسانی تیمار گردیده و در نهایت اثرات ایمونومدولاتوری MSCs بر روی PBMC ها و مشخصا زیر رده سلولهای Th17 به روش های الایزا، Real time PCR و فلوسایتومتری مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: در سلول های خون محیطی بعد از تریت با MSCs میزان پروتئین و mRNA IL-17 نسبت به حالت قبل از تریت به طور معنی داری کاهش یافته بود (05/0 > P). علاوه بر این میزان بیان پروتئین و mRNA IL-22 نیز در در سلول های خون محیطی قبل و بعد از تریت با MSCs ها به طور معنی داری کاهش یافته بود (05/0 > P). میزان بیان پروتئین IL-23 نیز در در سلول های خون محیطی قبل و بعد از تریت با MSCs ها بررسی شد. نتایج نشان داد که میزان بیان پروتئین این فاکتور نیز بعد از تریت با MSCs به طور معنی داری کاهش یافته است (05/0 > P). علاوه بر این، میزان بیان mRNA فاکتور RORt نیز در سلول های خون محیطی قبل و بعد از تریت با MSCs نشان داد که میزان بیان این فاکتور بعد از تریت به طور معنی داری کاهش یافته است (0004/0 = P). فراوانی Th17 (سلول‌های CD4+) پس از درمان PBMC با MSC (07/47±1/2) نسبت به قبل از درمان (32/905±1/3) به‌طور معنی‌داری کمتر بود، که تفاوت آماری معنی‌داری را نشان می‌دهد (016/0=p).