بررسی اثر مینوسیکلین در پیامد نورولوژیک بیماران ترومای نخاعی

Abstract

بیماران مبتلا به ضایعات حاد تروماتیک نخاعی اغلب با از دست دادن عملکرد حرکتی و حسی مواجه هستند. توسعه مداخلات دارویی برای پیشرفت بهبودی در این بیماران بسیار مهم است. تاکنون، متیل پردنیزولون (MP) تنها دارویی بوده است که اثرات مفیدی را در کلینیک نشان داده است. ولی درمان منفردی به احتمال زیاد بسیار مؤثر نخواهد بود، زیرا تعدادی از عوامل مؤثر در فرآیندهای دژنراتیو دخیل هستند. در مطالعات حیوانی به استفاده از آنتی بیوتیک ها در چندین بیماری عصبی اشاره شده است. مثلا در مدل‌های آسیب نخاعی حیوانات، مینوسیکلین باعث بهبود نتایج عصبی و بافت‌شناسی، کاهش آپوپتوز عصبی و الیگودندروگلیال، کاهش فعال‌سازی میکروگلیال و کاهش التهاب می شود. اما هنوز ثابت نکرده‌اند که مزایای قابل‌توجهی برای انسان دارند یا نه. بنابرین در این مطالعه ما به بررسی کاربرد مینوسیکلین در مدیریت SCI حاد تروماتیک انسان پرداختیم.

روش کار: در این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دو سوکور، 54 بیمار مبتلا به SCI تروماتیک حاد (8 ساعت اول آسیب) وارد مطالعه شد و به طور تصادفی به دو گروه مورد و کنترل تقسیم شدند. پس از پذیرش، همه بیماران دوز بولوس متیل پردنیزولون با33 mg/kg به صورت داخل وریدی به مدت 15 دقیقه دریافت کردند. سپس پس از 45 دقیقه، انفوزیون متیل پردنیزولون به مدت 24 تا 48 ساعت با دوز 5/4 میلی گرم بر کیلوگرم وریدی ادامه یافت. گروه مورد یک دوز اضافی مینوسیکلین 50 میلی گرم به صورت خوراکی هر 12 ساعت تا هفت روز دریافت کردند. عملکردهای حسی و حرکتی بر اساس نمره بندی انجمن آسیب نخاعی آمریکا (ASIA ) پس از پذیرش، در روزهای اول چهارم و هفتم، سه ماه و 6 ماه پس از پذیرش مورد ارزیابی قرار گرفت. اطلاعات جمع¬آوری شده با نرم¬افزار SPSSنسخه ویندوز 20 مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت. یافته¬ها: در مطالعه ما درجه B در سیستم درجه بندی فرانکل بیشترین فراوانی را در هر دو گروه پس از پذیرش داشت . بعد از درمان ما چندین شیفت بین درجات مختلف را در هر دو گروه مشاهده کردیم. مقیاس فرانکل 6 ماه پس از درمان به طور قابل توجهی بین گروه متیل پردنیزولون به علاوه مینوسیکلین و تک درمانی MP متفاوت بود (جدول 8) (0.04p=). تفاوت‌ها در روزهای 1، 4 و 7 و سه ماه پس از مداخله ناچیز بود.