بررسی علل و تظاهرات الکتروکلینیکال اپی لپتیک انسفالوپاتی در کودکان منطقه شمال غرب ایران

Abstract

در حال حاضر بیمارستان کودکان تبریز مجهز به امکانات vEEG مونیتورینگ است لذا با توجه به اینکه هیچ مطالعه ای در این خصوص در ایران انجام نشده است، به عنوان تنها مرکز مجهز به vEEG در شمال غرب کشور، بر آن شدیم تا بدین وسیله به بررسی علل، شیوع و گستره تظاهرات بالینی و الکتروانسفالوگرافیک بیماران اپی لپتیک انسفالوپاتی بپردازیم. مواد و روش ها: تمامی بیمارانی که به دلیل بیماری صرع مقاوم به درمان، به درمانگاه اعصاب بیمارستان اطفال مراجعه کرده اند با در نظر گرفتن معیار های ورود و خروج انتخاب شده و تحت vEEG قرار گرفتند و سپس بیمارانی که اپی لپتیک انسفالوپاتی در آنها مورد تایید قرار گرفته انتخاب شده و اطلاعات مطالعه در بیماران جمع آوری و در پرسشنامه ثبت گردید. در صورت لزوم برای احراز تشخیص اتیولوژیک از بررسی های تکمیلی نظیر تصویربرداری و آزمایشات متابولیک هم استفاده شد. یافته ها: ۱۱۱ بیمار با میانه سن ۵۵ ماه (۲-۱۹۳ ماه) و غالبیت جنس مذکر (۹/۵۵ درصد) مورد بررسی قرار گرفتند. شایع ترین نوع EE با فراوانی ۹/۷۳ درصد مربوط به Generalized و همچنین در ۴/۵ درصد موارد نوع EE ناشناخته بود. میانه سن شروع تشنج در بیماران ۹ ماهگی و در ۷/۱۱ درصد بیماران سن شروع تشنج زیر ۱ ماهگی بود. به طور معنی داری میانه سن شروع تشنج در Combined EE کمترین و در Unknown EE بیشترین بود (۵/۵ ماهگی در مقابل ۱۶ ماهگی؛ ۰۰۱/۰p=). اتیولوژی EE در ۲/۳۴ درصد موارد شناخته شده بود که شایع ترین اتیولوژی مربوط به علل ساختاری (۱۸ درصد) و سپس ژنتیکی (۹ درصد) بود. شایع ترین تشخیص بالینی در بیماران مربوط به Epileptic Encephalopathy (۸/۴۶ درصد) و پس از آن LGS (۸/۱۹ درصد) و CSWS (۲/۱۶ درصد) می باشند و به طور معنی داری فراوانی موارد تشخیص های EE (۶/۴۷ درصد) و LGS (۷/۲۰ درصد) در Generalized EE بالاتر بود (۰۰۱/۰p=). از نظر EEG Background، ۶/۸۵ درصد بیماران Slow Background بودند که به طور معنی داری فراوانی آن در تشخیص های EE (۶/۵۲ درصد) و LGS (۱/۲۱ درصد) بالاتر بود (۰۰۲/۰p=). همچنین Sleep Features در ۱۸ بیمار مثبت بود که از این تعداد ۶ مورد مربوط به تشخیص CSWS و ۵ مورد مربوط به تشخیص EMAS بودند. در مقابل از ۹۳ مورد منفی، بیشترین فراوانی مربوط به تشخیص های EE (۶/۵۱ درصد) و سپس LGS (۶/۲۲ درصد) بود. شایع ترین کشف دیس شارژهای بیداری و خواب بیماران ژنرالیزه (۴/۸۷ درصد) و سپس فوکال (۸/۱۰ درصد) بود. در ۲ بیمار نیز دیس شارژی در خواب و بیداری کشف نگردید.