بررسی نتایج استئوتومی اصلاحی در بد جوش خوردگی دورسال دیستال رادیوس

Abstract

استئوتومی یکی از روش های رایج در اصلاح بدجوش خوردگی های دیستال رادیوس می باشد. در مطالعات مختلف در خصوص زمان انجام و عوارض و نتایج مربوطه نیز نتایج متناقضی وجود دارد. از سوی دیگر در بیماران مختلف بر اساس اندیکاسیون های بالینی و رادیولوژیکی نیز نتایج متفاوتی ارائه شده است. با توجه به این موارد، هدف از انجام این مطالعه بررسی نتایج استئوتومی در بدجوش خوردگی دیستال رادیوس می باشد. روش کار: در این مطالعه بررسی مقطعی، بیماران با شکستگی دیستال رادیوس که بر اساس معیارهای معاینه بالینی و تصاویر رادیوگرافی دارای بد جوش خوردگی دیستال رادیوس باشند وارد مطالعه خواهند شد. بیمارانی که اندیکاسیون انجام اصلاح استئوتومی داشته باشند تحت بررسی قرار خواهند گرفت. بیمارانی انتخاب خواهند شد که فاصله بین شکستگی و استئوتومی بین ۴ تا ۶ هفته باشد. قبل و ۶ ماه پس از استئوتومی، میزان قدرت grip و دامنه حرکتی مفاصل دست ارزیابی خواهند شد. همچنین با استفاده از پرسشنامه Quick Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand وضعیت بیماران ارزیابی خواهد گردید. اطلاعات بیماران شامل سن، جنسیت، شغل، سمت آسیب دیده (دست غالب یا مغلوب)، مکانیسم آسیب (بر اساس low and high energy) نوع شکستگی (داخل مفصلی یا خارج مفصلی)، عوارض (سندرم تونل کارپال، نیاز به جراحی مجدد، نیاز به تعبیه پروتز) ثبت شد. نتایج: بررسی ROM در بیماران شش ماه پس از جراحی حاکی از آن بود که بین متغیرهایی همچون Supination و Radial Deviation بین دو گروه اختلاف آماری معناداری وجود دارد در حاکی که بین سایر متغیرهای مورد بررسی بین دو گروه از نظر آماری اختلاف آماری معناداری نداشتند؛ نتایج بررسی های رادیولوژیکی شرکت کنندگان حاکی از آن بود که نتایج دو متغیر Volar tilt و Radial Inclination پس از جراحی در بیماران گروه استئوتومی به صورت معناداری بهتر از گروه کنترل بود، سایر متغیرهای رادیولوژیکی بین دو گروه هیچ تفاوتی نداشتند.