بررسی اثر نانو سیستم های دارورسانی مختلف بر پارامترهای فارماکوکینتیکی آمیودارون

Abstract

مقدمه: سیستم های دارورسانی می توانند پارامترهای فارماکوکینتیکی و توزیع زیستی دارو را بهبود ببخشند که نتیجه آن، تجمع دارو در بافت هدف خواهد بود.هدف: این مطالعه با هدف بهینه سازی و مشخصه یابی سیستم های دارورسانی بر پایه چربی و حاوی آمیودارون جهت ارزیابی پارامترهای فارماکوکینتیکی و توزیع زیستی دارو انجام شد. روش کار: لیپوزوم ها، نانوذرات لیپیدی جامد (SLN)، نانوذرات لیپیدی جامد متصل به پلی اتیلن گلیکول (PEG-SLN) و نانوامولسیون(NE) به ترتیب به روش هیدراتاسیون فیلم نازک، hot homogenization و امولسیفیکاسیون تهیه شدند. نانوفرمولاسیون ها بهینه و از نظر اندازه ذره ای، توزیع اندازه ذره ای، پتانسیل زتا، مورفولوژی سطحی، میزان بارگیری و ریلیز دارو ارزیابی شدند. آنالیز آمیودارون و استخراج از نمونه های پلاسمایی توسط یک روش سریع و معتبرسازی شده HPLC انجام شد. مطالعات درون تن بر روی رت های Sprague Dawley بعد از تزریق وریدی فرمولاسیون ها انجام شد. پارامترهای فارماکوکینتیکی آمیودارون محاسبه و توزیع بافتی به کبد، طحال، قلب و کلیه بررسی شدند. یافته ها: نانوذرات تهیه شده کروی در محدوده 100-200نانومتر و بار سطحی 9/46- تا 2/40+ میلی ولت بودند که ریلیز دارو را در محیط بافر فسفات 4/7 آهسته کردند. نمونه های پلاسمایی به روش رسوب با حلال-نمک با بیشترین درصد بازده تهیه شدند. بهترین مدل برای آنالیز داده‌های منحنی غلظت پلاسمایی‌زمان، دوبخشی بود. بیشترین تغییرات در پارامترهای فارماکوکینتیکی آمیودارون به ترتیب با لیپوزوم، SLN و NE مشاهده شد. سطح زیر منحنی برای لیپوزوم، SLN و NE به ترتیب 5/22، 6/2، 46/2 برابر و غلظت پلاسمایی ماکزیمم به ترتیب 916، 58 و 26 برابر محلول آمیودارون بودند (P-value < 0.05). مقدار آمیودارون در بافت های مختلف برای نانوفرمولاسیون ها اختلاف معنادار داشتند در حالیکه این اختلاف برای گروه کنترل معنادار نبود. نتیجه گیری: بارگیری آمیودارون در سامانه های دارورسانی بر پایه چربی می تواند یک راهکار موثر برای بهبود پارامترهای فارماکوکینتیکی و توزیع زیستی دارو باشد. بیشترین تغییرات پارامترها در فرمولاسیون لیپوزومی دیده شد.