بررسی پیامد حاملگی بعد از رزکسیون لاپاروسکوپیک کیستهای خوش خیم تخمدان در سه ماهه اول و دوم حاملگی

Abstract

اکثر توده‌های آدنکس، یافته‌های اتفاقی در دوران بارداری هستند و خودبه‌خود برطرف می‌شوند. این توده ها ممکن است حاملگی را به دلیل خونریزی، پارگی کیست و پیچ خوردگی تخمدان پیچیده کنند. لاپاراسکوپی با توجه به زمان عمل کوتاهتر، بهبودی سریعتر و کاهش درد بعد از عمل، مداخله جراحی ارجح است. با این حال، ایمنی و امکان سنجی جراحی لاپاراسکوپی در مدیریت کیست تخمدان در زنان باردار به ویژه در سنین بارداری پیشرفته و در شرایط اضطراری چالش برانگیز است. هدف ما نشان دادن امکان و اثربخشی مدیریت لاپاراسکوپیک توده های آدنکس در بارداری حتی در شرایط اضطراری است. روش کار: این مطالعه نوعی مطالعه گذشته نگر می باشد. در این مطالعه، تمامی بیماران حامله ای که طی سه سال گذشته از اول سال 1397 تا اول سال 1400 شمسی به دلیل عوارض کیستهای تخمدانی در سه ماهه اول و دوم حاملگی در مرکز بیمارستان الزهرا تبریز تحت جراحی رزکسیون لاپاروسکوپیک کیست تخمدان قرار گرفته اند ، مورد بررسی قرار گرفتند. بیماران از نظر پیامدهای مادری وجنینی در طی حاملگی و عوارض احتمالی حین عمل تحت بررسی قرار می گیرند. تمام اطلاعات بیمار شامل سن، وزن، تعداد حاملگی و زایمان، روش زایمان قبلی، سابقه کیست تخمدان از قبل از حاملگی، سابقه درمان دارویی کیست تخمدان، روش جراحی، سن حاملگی، نیاز به اووفورکتومی، تخلیه کیست قبل از رزکسیون آن، طول مدت عمل و عوارض نوزادی مانند روش زایمان، زایمان زودرس، وزن هنگام تولد نوزاد، نمره اپگار و مرگ جنین در تمام بیماران بررسی شد. همچنین محل قرار دادن تروکارها، تعداد پورتهای مورد استفاده، وضعیت بیمار حین عمل، مقدار گاز تزریق شده و فشار داخل شکمی حین جراحی، میزان تبدیل به لاپاروتومی، آسیب رحمی و احشایی ناشی از ورود پورتها همه جزو الویتهای بررسی بود. نتایج: عمل‌ها در همه بیماران با موفقیت به پایان رسید. میانگین زمان عملیات 45 دقیقه بود. هیچ عارضه مادری جنینی وجود نداشت. تمام حاملگی ها بعد از هفته 37 بارداری خاتمه یافته بود. اوفورکتومی در شش بیمار انجام شده بود و شش بیمار دیگر نیاز به تزریق خون داشتند. پيچ خوردگي تخمدان شايع ترين علت جراحي اورژانسي و تراتوم بالغ شايع ترين آسيب شناسي گزارش شده بود. درمان توکولیتیک در 6 بیمار مورد نیاز بود و برای همه بیماران 50 میلی گرم پروژسترون تزریقی دو بار در روز به مدت 10 روز پس از جراحی تجویز شد. میانگین فشار داخل شکمی برابر با 15 میلی‌متر جیوه و میانگین فشار دی‌اکسید کربن انتهای بازدمی (CO2) 36 میلی‌متر جیوه بود. برای تسکین درد بعد از عمل از پاراستامول وریدی استفاده شد. میانگین مدت بستری 63/1 روز بود.