تهیه هیدروژل پاسخده آنزیمی بر پایه ژلاتین/نشاسته حاوی دوکسوروبیسین و نانوذرات مغناطیسی جهت درمان موثر سرطان سینه

Abstract

روش‌های رایج درمان سرطان سینه یا به تنهایی اثربخشی کافی را ندارند یا به دلیل عوارض جانبی بالا استفاده از آنها محدود است. بنابراین، طراحی یک سیستم دارورسانی(DDS) نوین که بازدهی بالا و عوارض کمی داشته باشد، حائز اهمیت است. هدف: هدف از این مطالعه طراحی یک DDS کنترل کننده رهش دارو در محیط تومور با قابلیت ترکیب دو روش شیمی درمانی و فتوترمال تراپی(PTT) و سپس بررسی خصوصیات فیزیکوشیمیایی و ارزیابی اثربخشی آن است. روش کار: هیدروژل ژلاتین/دی‌آلدهید استارچ(GDS) به روش crosslink در چند سری با نسبت‌های متفاوت اجزا سنتز شد. پس از بررسی خصوصیات فیزیکوشیمیایی آنها اعم از زمان ژل شدن،pH ، سختی ژل و پایداری در محیط آبی نسبت ایده‌آل انتخاب شد و داروی دوکسوروبیسین(Dox) و نانوذرات مغناطیسی(MNPs) در آن بارگذاری شد. تورم و پایداری و میزان رهش دارو از هیدروژل در غیاب و حضور آنزیم ژلاتیناز بررسی شد. سپس سمیت سلولی هیدروژل تنها و هیدروژل حامل Dox و MNPs سنجیده شد.نتایج: داده‌‌های حاصل از SEM نشان دهنده crosslink موفق اجزای هیدروژل است. بررسی خواص فیزیکوشیمیایی نشان میدهد هیدروژل دارای pH نزدیک به محیط فیزیولوژیک بدن است، استحکام و ویسکوزیته کافی جهت پایدار ماندن در بافت هدف را دارد، به میزان مناسب متورم می‌شود و حامل مناسبی برای Dox و MNPs است. بررسی رهش دارو تایید می‌کند هیدروژل توانایی کنترل مقدار و سرعت آزاد سازی دارو را با توجه به مقدار آنزیم موجود در محیط تومور دارد و آزمایش سمیت سلولی بیانگر سمیت ذاتی پایین هیدروژل و موثر بودن هیدروژل حاوی دارو در مرگ و میر سلول‌های سرطانی است. بحث:سیستم‌های دارورسانی برپایه هیدروژل‌ها می‌توانند رویکردی امید بخش جهت درمان موثر سرطان سینه با عوارض پایین باشند و با فراهم کردن قابلیت ترکیب دو روش درمانی باهم اثربخشی درمان را افزایش داده و احتمال عود مجدد بیماری را کاهش دهند.