مقایسه مارکرهای استرس اکسیداتیو بزاقی دربیماران مبتلا به اختلالات مفصل فکی با افراد سالم:مطالعه مرورنظام مند وفراتحلیل

Abstract

مقدمه: استرس اکسیداتیو در بسیاری از شرایط پاتولوژیک از جمله بیماری های دهان و پاتوفیزیولوژی TMD نقش دارد. این مطالعه سطوح بیومارکرهای اکسیداتیو انتخاب شده را در بیماران TMD و افراد سالم در یک مرور سیستماتیک و متاآنالیز مقایسه کرد. مواد وروش ها: Medline/PubMed ،Scopus، Web of Science، Google Scholar و Embase به صورت سیستماتیک مقالات انگلیسی را تا اکتبر 2022 با استفاده از کلمات Mesh و کلمات کلیدی آزاد جستجو کردند. چک لیست موسسه جوآنا بریگز (JBI) برای ارزیابی خطر سوگیری استفاده شد. تفاوت بین سطوح بیومارکر در بیماران TMD با گروه کنترل مقایسه شد. یافته‌ها: 10 مطالعه مورد-شاهدی بر اساس معیارهای ورود و خروج با مجموع 659 بیمار شامل 314 بیمار مبتلا به TMD و 345 فرد سالم وارد مطالعه شدند. این مطالعات 15 نشانگر شامل وضعیت اکسیدان کل، وضعیت آنتی اکسیدان کل و مالون دی آلدئید را بررسی کردند. تفاوت معنی داری در مالون دی آلدئید بزاقی بیماران مبتلا به TMD در مقایسه با افراد سالم وجود داشت. SMD= 3.22 (95% CI: 0.28 to 6.16); I2 = 96.0%) .وضعیت آنتی اکسیدانی سرم در بیماران مبتلا به TMD در مقایسه با افراد سالم به طور قابل توجهی کمتر بود.. WMD= -0.52 (95% CI: -0.90 to -0.14; I2 = 97.0%) نتیجه وضعیت اکسیدان کل غیرقطعی بود. نتیجه‌گیری: مالون دی‌آلدئید بزاقی و اندازه‌گیری وضعیت آنتی‌اکسیدانی کل سرم ممکن است به عنوان یک نشانگر زیستی برای تشخیص TMD استفاده شود. به دلیل فقدان شواهد کافی، نمی توان رابطه قطعی بین میزان و نوع نشانگر و تشخیص TMD بیان کرد که نشان می دهد مطالعات مورد شاهدی بیشتری با حجم نمونه بزرگتر مورد نیاز است.