تاثیر دفروکسامین بر روی پیامدهای نورولوژیک و رادیولوژیکی خونریزی خودبه خودی مغزی

Abstract

اطلاعات بالینی کمی در مورد نقش دفروکسامین در مطالعات انسانی وجود دارد . با توجه به اینکه اکثر مطالعات انجام شده در این مورد بر روی حیوانات بوده و نتایج کلینیکی کمی در مطالعات انسانی وجود دارد که حاکی از safe بودن این دارو برای انسان ها است و توجه به اینکه تا کنون چنین مطالعه ای در کشور ایران انجام نشده است ما بر آن شدیم تا تاثیر داروی دفروکسامین را در میزان ادم مغزی و بهبود عملکرد عصبی و رادیولوژیک بیماران با خونریزی های مغزی خود به خودی بررسی کنیم. روش کار: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده و دو سوکور می باشد که در طی شش ماهه ابتدایی سال 1401 در دانشکده علوم پزشکی تبریز با مشارکت 42 بیمار با خونریزی خودبه خودی مغزی انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و مداخله قرار گرفتند. گروه کنترل درمان های روتین را دریافت کرد اما گروه مداخله علاوه بر درمان های روتین، داروی دفروکسامین را دریافت نمود. دوز مصرفی دفروکسامین بر طبق مطالعات قبلی با دوز 7.5mg/kg per hour می باشد که برای سه روز متوالی تکرار شد. اندازه هماتوم، معیار GCS و میزان مورتالیتی بین دو گروه مقایسه شد. نتایج: تغییرات GCS در گروه مداخله تا روز چهارم به صورت معناداری بیشتر از گروه کنترل بود؛ حال آنکه ار روز چهارم به بعد، این میانگین معنادار نبود؛ مقایسه GCS بیماران حاکی از آن بود که این معیار در بیماران گروه مداخله به سرعت رو به بهبودی گذاشت در حالی که در بیماران گروه کنترل، شروع بهبودی بسیار کند بود. مقایسه حجم خونریزی و ادم مغزی در روز سوم و هفتم حاکی از آن بود که در هر دو روز میزان خونریزی در گروه مداخله به صورت معناداری کمتر از گروه کنترل بود