تاثیر افزودن داروی ریواستیگمین به آنتی سایکوتیک ها در علایم مثبت، منفی و در کیفیت زندگی بیماران اسکیزوفرنی مزمن

Abstract

وجود یک خط درمانی موثر در درمان بیماران اسکیزوفرنیا یک چالش مهم تلقی می شود. ریواستیگمین به عنوان یک مهارکننده استیل کولین استراز برای بهبود عملکرد شناختی و علائم بالینی با یافته¬های متناقض در مطالعات قبلی مورد ارزیابی قرار گرفته است. علاوه بر این، نقش ریواستیگمین بر کیفیت زندگی بیماران اسکیزوفرنیا به خوبی درک نشده است. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی تاثیر ریواستیگمین بر علائم مثبت و منفی، علایم شناختی و کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی مزمن بود. روش کار: یک مطالعه کارآزمایی بالینی دو بازویی دوسوکور، با تخصیص تصادفی و کنترل شده با دارونما بر روی 60 بیمار اسکیزوفرنی انجام شد. گروه مداخله ریواستیگمین 3 میلی گرم در روز + درمان معمول و گروه کنترل: درمان معمول + دارونما دریافت کردند. علائم مثبت و منفی، آسیب شناسی روانی عمومی و کیفیت زندگی با استفاده از مقیاس علائم مثبت و منفی (PANSS) و ارزیابی کوتاه کیفیت زندگی منچستر (MANSA) به ترتیب در ابتدا، هفته 4 و هفته 8 اندازه گیری شد. برای آنالیز داده ها از آزمون تی و آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها: از کل 60 بیمار شرکت کننده، 52 نفر (6/86 درصد) مرد بودند. تفاوت معنی داری در خصوص ویژگی های جمعیت شناختی و ویژگی های بالینی بین دو گروه در ابتدا وجود نداشت. تجزیه و تحلیل درون گروهی نشان داد که کلیه شاخص¬های پیامد (علائم مثبت، علائم منفی، علائم آسیب شناسی عمومی روانی و نمره کیفیت زندگی در گروه ریواستیگمین (مداخله) به طور معنی داری بهبود یافته است (001/0=p). در مقابل، بر اساس تجزیه و تحلیل بین گروهی، ریواستگمین تنها علائم مثبت و منفی را بطور معنی داری بهبود بخشید (p<0.05).