مقایسه تأثیر دو روش مهار فیزیکی اندام فوقانی بر پیامدهای بالینی کودکان تحت تهویه مکانیکی در بخش مراقبت ویژه کودکان: مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی متقاطع

Abstract

هدف: پیشرفت تکنولوژی در چند دهه اخیر باعث افزایش آمار بستری در کودکان شده است. بسیاری از بیماران بستری در ICU ممکن است درجاتی از بی قراری را تجربه کنند که یکی از علل بروز آن اینتوباسیون می باشد. آژیتاسیون بیمار یکی از دلایل اولیه شروع استفاده از مهار شیمیایی و یا فیزیکی در ICU می باشد. هدف از استفاده از مهار، محدودیت آزادی حرکات و دسترسی بیمار به بدنش می باشد. مهار فیزیکی طولانی مدت با کاهش جریان خون و فشار بر اعصاب محل منجر به بروز عوارض می شود . کاهش ناراحتی بیماران از دلایل اصلی مراقبت در بخش مراقبت ویژه است و به حداقل رساندن محدود کننده های فیزیکی از مهمترین اهداف مراقبت استاندارد می باشد. لذا مطالعه حاضر باهدف مقایسه تأثیر دو روش مهار فیزیکی اندام فوقانی بر پیامدهای بالینی کودکان تحت تهویه مکانیکی صورت گرفته است. روش کار: این مطالعه به شکل کارآزمایی بالینی تصادفی متقاطع صورت گرفته است. در این پژوهش کودکان 6 ماه تا 7 سال تحت تهویه مکانیکی نمونه پژوهش (تعداد 48 نفر) هستند. نمونه ها به صورت تصادفی در دو گروه A و B قرار گرفتند. . برای گروه A ابتدا مهار آرنج به مدت دو ساعت و سپس مهار مچ دست به مدت دو ساعت انجام شد. در گروه B نیز ابتدا مهار مچ دست (به مدت دو ساعت) و سپس مهار آرنج (به مدت دو ساعت) اعمال شد. قبل از شروع مداخله، مدت 15 دقیقه به عنوان دوره پاکسازی (wash out) در نظر گرفته شد. پیامدهای مطالعه در سه زمان قبل، حین و بعد از مداخله اندازه گیری شده است. برای مقایسه پیامد های بالینی از چک لیست ثبت پیامد های بالینی استفاده شده است. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 20 انجام شده است. در این مطالعه مقدار P کمتر از 05/0 از لحاظ آماری معنی دار تلقی شد. یافته ها: در بررسی مداخله مهار مچ و مهار آرنج، دمای دست در هیچیک از مهارها تفاوت معنی داری نداشت. در مداخله مهار آرنج ادم دور دست (000/0P=) و اریتم (005/0P=) در طول مداخله روند کاهشی داشته اند ولی در مهار مچ تفاوت آماری معنی داری در این متغیرها مشاهده نشده است (05/0 < P). در مقادیر نبض رادیال در هر دو مداخله تفاوت معنی داری مشاهده شد ولی در مهار آرنج نبض رادیال در اندازه گیری ها روند افزایشی معنی دار داشت (011/0P=) و در مهار مچ فقط در حین مداخله کاهش معنی دار یافته است (013/0P=). همچنین میزان بی قراری کودکان در مداخله مهار آرنج و مهار مچ تفاوت معنی داری نداشت. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر هر 4 مورد پیامد موضعی (دما، ادم، اریتم، نبض) در حالات مختلف تفاوت معنی دار دارند ولی میزان بی قراری تفاوت معنی داری پیدا نکرده است.