مقایسه انفوزیون دکسمدتومدین و سولفات منیزیم بر ثبات وضعیت همودینامیک حین اعمال جراحی الکتیو ارتوپدی در افراد چاق: کارآزمایی بالینی تصادفی شده

Abstract

از آنجایی که افراد چاق در معرض ناپایداری وضعیت همودینامیک در حین بیهوشی هستند و اقدامات پیشگیرانه برای این افراد باید همواره مد نظر متخصص بیهوشی قرار گیرد بر آن شدیم تا در مطالعه حاضر اثرات انفوزیون دکسمدتومدین و سولفات منیزیم بر ثبات وضعیت همودینامیک حین اعمال جراحی الکتیو ارتوپدی در افراد چاق را بررسی و مقایسه نماییم. روش کار: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی است که در طی سال 01-1400 در اتاق عمل ارتوپدی بیمارستان امام رضا با مشارکت 80 بیمار انجام شد؛ نمونه ها به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند.گروهی از بیماران نیم ساعت قبل از شروع بیهوشی سولفات منیزیم به میزان 50 میلی گرم در ساعت را دریافت نمودند. بیماران گروه دیگر دکسمدتومیدین در نیم ساعت قبل از آغاز جراحی به میزان نیم میکروگرم بر کیلوگرم در ساعت انفوزیون دریافت نمودند. این دارو در سرنگ 50 سی سی رقیق شده و انفوزیون شد. وضعیت همودینامیک بیماران بین دو گروه ثبت شد و در نهایت با همدیگر مقایسه شد. یافته ها : فشار خون در بیماران گروه منیزیم نسبت به بیماران گروه دکسمدتومیدین به صورت غیرمعناداری بیشتر بوده است. مقایسه درون گروهی فشار خون حاکی از آن بود که میزان پایداری فشار خون در گروه بیماران دکسمدتومیدین (559/0=P)نسبت به بیماران گروه منیزیم (403/0=P) بیشتر بوده است. ضربان قلب در بیماران گروه دکسمدتومیدین به صورت غیرمعناداری نسبت به بیماران گروه منیزیم کمتر بوده است. مقایسه درون گروهی ضربان قلب حاکی از آن بود که میزان پایداری ضربان قلب در گروه بیماران دریافت کننده دکسمدتومیدین (613/0=P)نسبت به بیماران دریافت کننده منیزیم (445/0=P) بیشتر بوده است؛ همچنین میزان پایداری وضعیت اشباع اکسیژن شریانی در بیماران دریافت کننده دکسمدتومیدین(529/0=P) بالاتر از بیماران دریافت کننده منیزیم (386/0=P)بود. میانگین مدت زمان ریکاوری در گروه منیزیم به صورت غیرمعناداری کمتر از گروه بیماران دریافت کننده دکسمدتومیدین بود (360/0=P).