ارزیابی تأثیر کلومیپرامین در تحمل و وابستگی ناشی از مورفین در موش سوری نر

Abstract

مقدمه: مشکل عمده ای که به دنبال مصرف مزمن اپیوئیدها بوجود می آید، بروز وابستگی و تحمل است. مورفین یک سوبسترای P-gp است. کلومیپرامین از دسته داروهای TCA است که اثرات مهار کنندگی روی P-gp هم دارد. هدف: ارزیابی اثرات کلومیپرامین در وابستگی و تحمل ناشی از مورفین در موش های سوری نر . روش کار: موش های سوری نر بالغ در محدوده وزنی ۲۰ - ۳۰ گرم در ۵ گروه ۱۰ تایی شامل گروه کنترل سالین، گروه کنترل مورفین و ۳ گروه دریافت کننده کلومیپرامین ) ۱۲.5،۲5،5۰ mg/kg , ip (، مورد مطالعه قرار گرفتند.ابتدا به مدت ۱۴ روز حیوانات، در گروه های کنترل، سالین ) ۱۰ml/kg,ip ) و مورفین ) ۲5mg/kg,ip ( دریافت کردند. سپس کلومیپرامین ) ۱۲.5-۲5-5۰mg/kg,ip ( از روز پانزدهم به مدت یک هفته، نیم ساعت قبل از مورفین، تزریق شد. در روز بیست و یکم، دو ساعت بعد از مورفین، نالوکسان (4mg/kg,ip) تزریق شده و علائم قطع مصرف در طی نیم ساعت اندازه گیری شد. در روز بیست و دوم، اثرات ضد دردی ناشی از تست دوز مورفین ) 9 mg/kg,ip ( در تمامی گروه ها به روش Hot plate اندازه گیری شد. سپس حیوانات با تزریق کتامین و زایلازین بیهوش شده و خون گیری از قلب جهت ارزیابی سطوح MDA و TAC به عمل آمد . یافته ها: نتایج نشان داد، که تزریق کلومیپرامین ) ۲5-5۰ mg/kg , ip ( تأثیر معنی داری در کاهش تحمل و وابستگی ناشی از مصرف مورفین دارد ) 0.001<p .) اما تغییرات معنی داری در سطوح سرمی MDA و TAC بدنبال تزریق دوزهای مختلف کلومیپرامین حاصل نشد.نتیجه گیری: کلومیپرامین ) ۲5-5۰mg/kg,ip (، موجب برگرداندن بخشی از علائم وابستگی و تحمل به اثرات ضد دردی مورفین در موش سوری شد که این اثر در مقادیر مصرفی در مطالعه حاضر از طریق مهار استرس اکسیداتیو صورت نمی گیرد. جهت اخذ مکانیسم های دقیق نیازمند مطالعات تکمیلی هستیم.