ارزیابی اثرات سرترالین و اسپیرونولاکتون در تحمل ناشی از مورفین در موش سوری نر

Abstract

مقدمه: مصرف مزمن ضد دردهای اپیوئیدی منجر به بروز تحمل به اثر ضد دردی آنها می‌شود. یکی از دلایل بروز تحمل، افزایش فاکتور های التهابی و افزایش بیان ژنی P-gp است. سرترالین به عنوان یک داروی SSRI موجب مهار P-GP و از طرفی کاهش سایتوکاین های موثر در پدیده تحمل میشود. اسپیرونولاکتون نیز به عنوان یک داروی مدر نگهدارنده پتاسیم شناخته شده است که آثار متغیری بر P-gp دارد.هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی اثرات تزریق مزمن داخل صفاقی در دوزهای مختلفی از سرترالین و اسپیرونولاکتون بر بروز تحمل به اثر ضد دردی مورفین در موش سوری نر بود.روش کار: 81 موش سوری نر در 9 گروه 9 تایی در محدوده وزنی 20-30 گرم به صورت تصادفی انتخاب و رژیم های دارویی زیر را یک بار در روز به مدت چهارده روز دریافت کردند.دوز های مختلفی از سرترالین با مقادیر (2.5-5-10 mg/kg ip) ، دوز های مختلفی از اسپیرونولاکتــــون با مقادیر (10-20-40 mg/kg ip) ، یا توام دو دارو سرترالیــــن با دوز(2.5 mg/kg ip) + اسپیرونولاکتون با دوز (10 mg/kg ip) ، هر روز نیم ساعت قبل از تزریق روزانه مورفین (25mg/kg ip) به موش ها تزریق شد. سپس در روز پانزدهم ، اثرات ضدردی ناشی از تست دوز مورفین (9mg/kg.ip) در گروه‌های مختلف به روش Hot plate مورد ارزیابی قرار گرفت.نتایج: نتایج حاکی از عدم تاثیر معنی‌دار در کاهش تحمل در دوز های مختلفی از سرترالین و اسپیرونولاکتون بود. به عبارتی هیچکدام از مقادیر مصرفی از سرترالین و اسپیرونولاکتون تاثیر معنی داری در مهار تحمل ناشی از مورفین را اعمال ننمودند.نتیجه‌گیری: تزریق سرترالیـــــن (2.5-5-10mg/kg.ip) و اسپیرونولاکتـــــون 10-20-40mg/kg.ip)) در کاهش تحمل ناشی از مورفین موثر نمی باشند. از این رو به مطالعات بیشتری درخصوص مکانیسمهای احتمالی در مقادیر تزریقی مذکور از داروهای سرترالین و اسپیرونولاکتون نیازمندیم.