بررسی تاثیر مصرف توام انالاپریل و ریواستیگمین بر اختلال حافظه ناشی از هیوسین و پارامترهای استرس اکسیداتیو در رت های نر به روش آزمون اجتناب غیرفعال

Abstract

مقدمه: بیماری آلزایمر(AD) نوعی اختلال نورودژنراتیو است که با کاهش حافظه، اختلال شناختی، تغییرات رفتاری و از دست دادن توانایی های عملکردی مشخص می شود. هدف مطالعه: بررسی تاثیر مصرف توام انالاپریل و ریواستیگمین بر اختلال حافظه ناشی از هیوسین و پارامترهای استرس اکسیداتیو در رت های نر به روش آزمون اجتناب غیر فعال.روش‌ کار: مطالعه بر روی رت‌های ویستار نر سالم در محدوده وزنی g 220-180 انجام شده است. تعداد حیوانات مورد مطالعه 42 سر می باشد که به بطور تصادفی به 7 گروه 6 تایی تقسیم و در قفس‌های استاندارد پلاستی گلس در اتاق حیوانات نگهداری می‌شدند. برای ایجاد مدل ایجاد فراموشی (آلزایمر) از تزریق داخل صفاقی هیوسین با دوز 5/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم به مدت 5 روز استفاده شد. برای بررسی تاثیر انالاپریل و ریواستیگمین بر اختلال حافظه ناشی از هیوسین داروی انالاپریل در سه دوز 2، 1 و 5/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم و ریواستیگمین 5/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن به مدت 5 روز همراه با هیوسین تزریق شد. جهت بررسی یادگیری و حافظه از شاتل باکس به روش احترازی غیر فعال استفاده گردید. یافته‌ها: داده های حاصل از آزمون احترازی غیرفعال در دستگاه شاتل باکس در گروه‌هایی که تحت درمان با انالاپریل و ریواستیگمین بودند در مقایسه با گروه دریافت کننده هیوسین به تنهایی منجر به بهبود چشمگیر در پارامترهای استرس اکسیداتیو مالون دی آلدئید و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام شده است.نتیجه گیری: بررسی نتایج بدست آمده نشان داد که مصرف توام انالاپریل و ریواستیگمین اختلال شناختی ناشی از هیوسین را بطور چشمگیری کاهش داده است و حتی مصرف ریواستیگمین به تنهایی نیز بهبود حافظه و یادگیری را نشان می‌دهد.