بررسی تأثیر درمان ترکیبی ملاتونین و نیکوتینامید مونونوکلئوتاید بر آریتمی‌های قلبی، میزان نیتریک اکساید و بیومارکرهای التهابی در آسیب ایسکمی/خونرسانی مجدد میوکارد های رت های پیر
Abstract
یکی از علل اصلی مرگ و ناتوانی در سراسر جهان سکته قلبی حاد (MI) و عوارض قلبی متعاقب آن است. برقراری مجدد و به موقع خونرسانی با مداخله داخل عروقی یا جراحی از موثرترین روش ها برای کاهش میزان آسیب ایسکمیک است با این وجود خونرسانی مجدد خود میتواند به صورت پارادوکسیکال منجر به آسیب بافتی و عوارض در پی آن گرددکه با عنوان آسیب ایسکمی ریپرفیوژن شناخته میشود. علیرغم پیشرفت چشمگیر در درک مکانیسم های نهفته در ایسکمی میوکارد وآسیب ایسکمی ریپرفیوژن، همچنان ابهاماتی در این موضوع باقی است اما شواهد قوی مبنی بر تاثیر فرآیندهای التهابی در این آسیب وجود دارد. لذا با توجه به اثرات بالقوه ضدالتهابی ملاتونین و نیکوتینامید برای کاهش اثرات احتمالی ریپرفیوژن بر بافت میوکارد ، می توان از فرضیه ای مبتنی بر استفاده از درمان ترکیبی ملاتونین و نیکونین آمید برای تأثیر بر مسیرهای التهابی استفاده کرد.
مواد و روش بررسی: در این مطالعه از سی رت نر نژاد ویستار (22-24 ماهه) استفاده شده است که میوکارد رت ها در محیط آزمایشگاهی تحت ایسکمی موقت و به دنبال آن ریپرفیوژن قرار گرفته و رت ها تحت درمان با ملاتونین و نیکوتینامید به صورت تک دارویی جداگانه و درمان ترکیبی این دو دارو قرار گرفتند. گروههای رتهای مسن به طور تصادفی به یکی از 5 گروه تقسیم شدند: 1) گروه شم (بدونIR ) 2) IR القایی 3-4و5) درمان ترکیبی انفرادی یا ترکیبی با نیکوتینآمید و ملاتونین. در این مطالعه از القاء ایسکمی ریپرفیوژن در شرایط in vivoدر موش های مسن استفاده شده و به دنبال آن ثبت دیجیتالی نوار قلب برای آریتمی های میوکارد استفاده شده است.
نتایج: در مطالعه حاضر 30 رت مسن به طور تصادفی در 5 گروه ( شم (بدونIR ) ، IR القایی ، درمان ترکیبی انفرادی یا دوگانه با نیکوتینآمید و ملاتونین ) قرار گرفتند که میزان بروز و طول مدت آریتمی PVC و VT و VF در گروه درمان ترکیبی نسبت به گروه القایی I/R و هم چنین نسبت به درمان های تک دارویی مجزا با نیکوتینآمید یا ملاتونین کمتر بود. هم چنین سطح LDH ،MPO و CRP به طور معناداری کمتر از گروه القایی و درمان های تک دارویی بود و میزان سطح نیتریک اکساید به عنوان فاکتور محافظتی در گروه درمان ترکیبی در بیشترین مقدار خود بود.