بررسی محلولیت استامینوفن در سیستم کوسولوانسی گلیسیرین + اتانول

Abstract

مقدمه: با توجه به محلولیت آبی پایین اکثر داروها، بهبود این ویژگی یکی از گام های مهم تحقیق و توسعه داروها به شمار میرود. از ساده ترین و قدیمی ترین روش های افزایش محلولیت، استفاده از کمک حلال می‌باشد. علاوه بر این، پیش بینی محلولیت آنها در سیستم حلال های مختلف جهت صرفه جویی در زمان و هزینه می‌توان از مدل بندی با انواع مدل های ریاضی ارائه شده استفاده کرد. هدف: در پژوهش حاضر محلولیت و دانسیته ی داروی استامینوفن در مخلوط حلال های اتانول + گلیسیرین در بازه دمایی ۲۹۳.۲ تا ۳۱۳.۲ کلوین بررسی شده است. همچنین همبستگی بین داده های اندازه گیری شده و مدل های مختلف برای محلولیت مورد بررسی قرار گرفته است. روش کار: در مطالعه حاضر محلولیت با استفاده از روش شیک-فلاسک اندازه گیری می شود. بدین صورت که کسر های جرمی از اتانول و گلیسرول با فواصل ۱۰٪ جرمی تهیه شده و مقدار مازاد دارو در آن ریخته و پس از سانتریفیوژ محلول و رقیق سازی مناسب در طول موج 247 نانومتر جذب محلول ها توسط اسپکتروفتومتر uv خوانده شده و با استفاده از منحنی کالیبراسیون غلظت ها محاسبه گردید. این پروسه برای ۵ دما تکرار شده و تمام داده ها در برخی مدل های کوسولوانسی معمول همبسته می شوند. نتایج: بر اساس داده های حاصل، محلولیت با افزایش کسر جرمی اتانول و دما افزایش می یابد به طوریکه بیشترین میزان محلولیت مربوط به فراکسیون جرمی 1.0 از اتانول، در دمای 313.2 کلوین میباشد. بحث: داده های محلولیت روند صعودی با افزایش دما و کمک حلال خالص اتانول از خود نشان دادند. در انتها داده های به دست آمده با مدل های محلولیت جویبان، جویبان-آکری و وانت هوف مورد بررسی و ثوابت هر کدام از مدل ها محاسبه گردید.