تبیین تجارب سالمندان از زندگی در چادرهای امدادی پس از زلزله میانه

Abstract

از میان تمامی بلایای طبیعی زمین لرزه جایگاه نخست را از نظر عدم قابلیت پیش بینی و غافلگیری دارد. ماهیت غیرقابل پیش بینی و توانایی تأثیر بالقوه، زمین لرزه ها را به یکی از ناتوان کننده ترین و کشنده ترین بلایا تبدیل کرده است که اغلب منجر به تلفات گسترده و مرگ و میر زیاد می شوند به این صورت که از سال 1990 به طور متوسط 27000 نفر در هر سال به علت زلزله جان خود را از دست می دهند. در هنگام بروز بلایا مشکلات و نیازهای سالمندان بعلت پیچیدگی و تفاوت با سایر گروه های سنی ممکن است به راحتی نادیده گرفته شده و در زمره اولویت ها قرار نگیرند. لذا مطالعه حاضر با هدف تبیین تجربه زیسته سالمندان روستایی از زندگی در چادر بعد از زمین لرزه شهرستان میانه انجام شد. مواد و روش ها: برای این منظور رویکرد توصیفی کیفی به کار گرفته شد. در طراحی تحقیق از عناصر کلیدی استانداردهای گزارش‌دهی تحقیقات کیفی (SRQR) استفاده شد. مصاحبه‌های عمیق و نیمه ساختار یافته با شرکت‌کنندگان بالقوه و واجد شرایط انجام شد که از نمونه‌گیری هدفمند با حداکثر تنوع استفاده شد. داده ها با استفاده از تکنیک تحلیل محتوای قراردادی تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: اشباع داده ها از طریق مصاحبه چهره به چهره نیمه ساختاریافته 16 شــرکت کننــده و در روستاهای زلزله زده و در داخل چادر بدست آمد. در مجموع 17 مصاحبه و مشاهده داده های ایـن پـژوهش را تشکیل دادند. مضاف بـرآن، مـصاحبه هـای غیـر رسـمی حین انجام مشاهدات نیز به عنوان داده ثبت شد. میـانگین سنی 16 سالمند شرکت کننده در این مطالعـه 70 سـال بـا دامنه 81-60 سال بود. چهار طبقه اصلی استخراج شده پژوهش حاضر عدم تامین نیازهای اولیه فیزیولوژیک، مدیریت ناکافی حمایتهای دولت، درماندگی و تلاش برای بقاء، از دست دادن اقتدار زندگی بودند. مضامین اصلی استخراج شده شامل کیفیت روانی زندگی و تامین نیازهای اولیه (ناتوانی ها-ناکارآمدی ها) بودند.