بررسی محلولیت آبی آمفوتریسین بی در حضور غلظت های مختلف سیکلودکسترین

Abstract

مقدمه: آمفوتریسین بی، ماکرومولکولی با محلولیت پایین و حساس به نور، رطوبت و دما می باشد؛ به همین دلیل به صورت پودر لیوفیلیزه فرموله می شود. فرم تزریقی دارو، برای بیشتر بیماری های قارچی سیستمیک قابل استفاده است؛ ولی به دلیل محلولیت پایین آن، حل کردن و رقیق سازی دارو با مشکل مواجه است. برای حل این مشکل، باید از روش های افزایش محلولیت دارو بهره گرفت که یکی از این روش ها، کمپلکساسیون با سیکلودکسترین هاست. هدف: هدف اول از این مطالعه، بررسی محلولیت آمفوتریسین بی در حضور انواع سیکلودکسترین ها و انتخاب فرمولاسیون برتر و هدف دوم تهیه ی فرمولاسیون با سیکلودکسترین منتخب و بررسی پایداری دارو در فرمولاسیون می باشد.روش کار: برای بررسی محلولیت دارو، نمودار کالیبراسیون آمفوتریسین بی رسم شد. سپس، غلظت های مختلف از سیکلودکسترین ها در آب حل شد و مقدار مازادی از دارو به آن افزوده شد و فرصت داده شد تا دارو به تعادل برسد. پس از فیلتراسیون، محلول حاصل با استفاده از روش اسپکتروسکوپی UV تعیین غلظت شد و محلولیت دارو در حضور غلظت های مختلف از انواع سیکلودکسترین ها بررسی شد و دارو با سیکلودکسترینی که بیشترین تاثیر مثبت را در محلولیت دارو نشان داد، فرموله شد.برای بررسی پایداری دارو، فرمولاسیون منتخب در دمای 40֯ سانتی گراد و رطوبت 75% قرار گرفت و طی ماه های اول، دوم، سوم و ششم، مقدار دارو با روش HPLC تعیین مقدار شد.نتایج: با توجه به نتایج به دست آمده از محلولیت دارو در حضور سیکلودکسترین ها، فرمولاسیون H1 با(w/w) 10% هیدروکسی پروپیل گاما سیکلودکسترین، محلولیت مناسبی از دارو نشان داد و نتیجه تست پایداری این فرمولاسیون، قابل قبول بود. بحث و نتیجه گیری: سیکلودکسترین ها محلولیت آمفوتریسین را به شکل قابل توجهی افزایش دادند و نتایج تست پایداری قابل قبول بود.