مقايسه ميزان پرولاکتين ادراری و نسبت پرولاکتين سرم به ادرار در بيماران مبتلا به هيپرپرولاکتينمیا و ماکروپرولاکتينمیا

Abstract

پرولاکتین از سلول های لاکتوتروف هیپوفیز ترشح می شود .از نظر بیولوژیک فرم منومریک از همه فعال تر است. در روش های اندازه گیری همه فرم های پرولاکتین در سنجش وارد شده لذا وجود ماکروپرولاکتین باعث افزایش کاذب پرولاکتین و تشخیص اشتباه هایپرپرولاکتینمیا می شود. به نظر می رسد اگر بتوان روش متفاوت دیگری را برای بررسی ماکرو پرولاکتین به کار برد بسیار کمک کننده و کارگشا خواهد بود هدف این مطالعه بررسی روی سطح ادراری پرولاکتين ونسبت سطوح سرمی به سطوح ادراری آن در موارد مشکوک به ماکروپرولاکتينميا و بررسی اين مساله است که آيا اين تست ها می توانند به عنوان يک ابزار جديد, غير تهاجمی در دسترس و ارزان تر,ماکروپرولاکتينميا را تشخيص دهند؟ روش کار و مواد: در این مطالعه مراجعه کنندگان به درمانگاه بیمارستان امام رضای تبریز و مطب مجریان طرح در سال های ۱۳۹۹و ۱۴۰۰که دچار پرولاکتین بالا بودند و معیارهای ورود به مطالعه را داشتند انتخاب شدند از بیماران نمونه خون و ادرار همزمان گرفته شده و آزمایشات زیر روی آنها انجام شد: در نمونه ادرار پرولاکتین و کراتینین چک شد. در نمونه خون ،کراتینین و پرولاکتین چک شده و سپس بعد از مجاورت سرم با پلی اتیلن گلیکول جهت رسوب ماکروپرولاکتین مجددا پرولاکتین سرم چک شد و سپس بیماران بر اساس درصد ریکاوری به دو گروه تقسیم‌بندی شدند. گروه اول ۱۹ نفر،که ریکاوری بیشتر از ۶۰ درصد داشتند و در گروه هایپر پرولاکتینمیا قرار گرفتند گروه دوم ۳۶نفر،که ریکاوری کمتر از ۶۰ درصد داشته‌اند که گروه ماکرو پرولاکتینمیا را تشکیل دادند. نتایج: شرکت کنندگان نهایی در این تحقیق 50 نفرشامل 10مرد و 40 زن شدند. میانگین متغییر پرولاکتین ادراری در گروه هایپر برابر 43.27± 15.53 و در گروه ماکرو برابر 32.58± 16.27 است که این تفاوت از نظر آماری معنی دار بود میانه(حداقل – حداکثر) متغییر نسبت پرولاکتین ادراری به کراتینین ادرار در گروه هایپرپرولاکتینمیا 03/0 (02/0 – 22/0 )ودر گروه ماکروپرولاکتینمیا 02/0 (00/0 – 06/0 ) می باشد (p<0.05) میانه(حداقل – حداکثر) متغییر نسبت پرولاکتین سرم به پرولاکتین ادرار در گروه هایپرپرولاکتینمیا 6/32 (9/10 – 5/74)ودر گروه ماکروپرولاکتینمیا 5/45 (9/11 – 794 )می باشد (p<0.1)