مقایسه اثر سلول های بنیادی مشتق شده از مایع آمنیوتیک و مایع رویی حاصل از این سلول های بنیادی بر روی نوروژنز و برنامه ریزی مجدد سلول های آستروسیت به نوروبلاست در مدل ضایعه نخاعی

Abstract

مقدمه و هدف: آسیب به طناب نخاعی که منجر به فقدان نورونی غیرقابل برگشت، تشکیل گلیال اسکار، جراحت آکسونی و نقص عملکری دائمی در پستانداران می شود را ضایعه نخاعی می نامند. به منظور درمان فعالیت های حرکتی و ترمیم بافت نخاع از طریق افزایش نوروژنز بعد از ضایعه از سلول های بنیادی جدا شده از مایع آمنیوتیک انسانی و مایع رویی حاصل از این سلول ها استفاده کردیم تا عملکرد نوروبلاست ها و آستروسیت ها را در بافت آسیب دیده نخاع مطالعه کنیم و در نهایت اثر افزایش نوروژنز را در بهبود عملکرد حرکتی به دنبال ضایعه نخاعی را بررسی کنیم. مواد و روش ها: برای انجام این آزمایش شصت و شش عدد رت نر با وزن تقریبی 250-270 گرم بطور تصادفی به یازده گروه تقسیم کردیم که شامل: 1) کنترل(Control) ، 2) ضایعه (SCI) ، 3) ضایعه + تزریق مایع رویی به روش داخل صفاقی (SCI+CM-IP)، 4) ضایعه + تزریق DMEM به روش داخل صفاقی (SCI+DMEM-IP)، 5) ضایعه + تزریق مایع رویی به روش موضعی (SCI+CM-Focal) 6) ضایعه + تزریق DMEM به روش موضعی (SCI+DMEM-Focal)، 7) ضایعه + پیوند آستروسیت (SCI+Astrocyte)، 8) ضایعه + پیوند آستروسیت + تزریق مایع رویی به روش داخل صفاقی (SCI+Astrocyte+CM-IP)، 9) ضایعه + پیوند آستروسیت + تزریق DMEM به روش داخل صفاقی (SCI+Astrocyte+DMEM-IP) ،10) ضایعه + پیوند MSCs (SCI+MSCs)، 11) ضایعه + پیوند آستروسیت + پیوند MSCs (SCI+Astrocyte+MSCs) . بعد از انجام لامینکتومی و القا ضایعه نخاعی در سطح سگمان توراسیک 10 تزریق مایع رویی و پیوند سلول ها به جهت درمان، انجام پذیرفت. تست الایزا برای فاکتورهای IL-6, IL1-β و BDNF و همچنین تست وسترن بلات برای فاکتور Sox2 بر روی مایع رویی انجام گرفت. همچنین تست ایمونوفلورسنت برای تشخیص سلول های DCX+ و GFAP+ انجام شد، و در نهایت تست رفتاری BBB در سه نوبت از نمونه ها گرفته شده است. یافته ها: مطالعه حاضر نشان داد سلول های بنیادی و مایع رویی حاصل آن منجر به افزایش سطح بیان DCX و افزایش تعداد سلول های DCX+ و کاهش سطح بیان GFAP و در نتیجه کاهش تعداد سلول های GFAP+ می شود. همچنین سلول های بنیادی و مایع رویی حاوی فاکتور Sox2 می توانند منجر به تبدیل آستروسیت های انسانی پیوند شده به نوروبلاست شوند و همچنین نتایج نهایی نشان داد اثر سلول های بنیادی موثر تر از مایع رویی می باشد. در نهایت بهبود عملکرد حرکتی پانزده روز بعد ضایعه در گروه های درمانی با مایع رویی و سلول های بنیادی کاملا مشهود بود.