اثر کارواکرول بر التهاب بافت ریه رتهای نر چاق القا شده با رژیم پرچرب

Abstract

تاکنون اثر بخشی کارواکرول در شرایط التهابی مختلف نشان داده شده است. با توجه به ماهیت التهابی چاقی و بیماری های ریوی، در این مطالعه اثر کارواکرول بر التهاب و تغییرات پاتولوژیک بافت ریه رتهاي نر دریافت کننده رژیم پرچرب مورد بررسي قرار گرفت. روش کار: در این مطالعه 24سر رت نر بالغ نژاد ویستار با محدوده وزنی 10 ±160گرم به طور تصادفی به 3 گروه 8 تایی شامل گروه کنترل (Control)، گروه دریافت کننده رژیم پرچرب (HFD)، و گروه دریافت کننده رژیم پرچرب و کارواکرول (HFD+Carva) تقسیم شدند. در گروههای دریافت کننده رژیم پرچرب، حیوانات به مدت سه ماه رژیم پرچرب دریافت کردند. در گروه HFD+Carva، از ماه سوم، کارواکرول (mg/kbw50) به صورت داخل صفاقی یک روز در میان تزریق شد. سرانجام در پایان ماه سوم، حیوانات کشته شدند و بافت ریه آنها برداشته شد. بیان ژنهای VCAM-1، ICAM-1، IL-1β، IL-10 و IL-6 به روش real-time PCRاندازه گیری شد. غلظت TNF-α در مایع لاواژ آلوئولی به روش الایزا اندازه گیری شد. تغییرات پاتولوژیک به روش رنگ آمیزی هماتوکسیلین -ائوزین (H&E) بررسی شد. یافته¬ها: نتایج نشانگر بروز تغییرات پاتولوژیک، بیانگر افزایش بیان ژنهایVCAM-1، ICAM-1، IL-1β و IL-6 و کاهش بیان ژن IL-10 در بافت ریه گروههای دریافت کننده رژیم پرچرب در مقاسه با گروه کنترل بود. تجویز کارواکرول باعث تعدیل آسیبهای ایجاد شده توسط رژیم پرچرب در بافت ریه شد.