تاثیر سولیفناسین و تروسپیوم کلرید در درمان مثانه نوروژنیک ناشی از استروک: یک کارآزمایی بالینی مولتی سنتریک سه بازویی کنترل شده

Abstract

علایم ادراری در مثانه نوروژنیک بعد از سکته مغزی در درصد زیادی از بیماران دیده می شود. با وجود روش های متنوع درمان علایم مثانه بیش فعال عصبی، شامل روش های غیر دارویی و محافظه کارانه، درمان دارویی و جراحی، همچنان درمان دارویی روش درمان استاندارد در مراحل اولیه تا مراحل پیشرفته بیماری محسوب میشوند. اما انتخاب داروی ارجح از داروهای موجود با عارضه کم تر همچنان برای پزشکان چالش برانگیز است. بنابراین مطالعه حاضر برای مقایسه بین تروسپیوم کلرید و سولیفناسین به عنوان داروهای نسل جدید با توجه به این که تا کنون هیچ مطالعه مستقیمی برای مقایسه اثربخشی این دو دارو با یکدیگر صورت نگرفته انجام گرفت. روش کار: برای این منظور تعداد 201 بیمار، وارد مطالعه کارآزمایی بالینی در سه بازوی سولیفیناسین، تروسپیوم کلرید و پلاسبو شدند. از این تعداد 63 بیمار در گروه کنترل، 69 بیمار در گروه سولیفناسین و 74 بیمار در گروه تروسپیوم کلرید به صورت رندوم و سه سو کور وارد شدند. مقایسه بیماران از نظر شدت علایم هم توسط پرسشنامه های NBSS و ICIQ و QOL-SFدر ابتدا و 4 هفته پس از مداخله صورت گرفت. یافته ها: طبق نتایج تحلیل داده ها با نتایج آزمون ANOVA و آزمون تعقیبی توکی نشان داده شد شدت علایم در هر سه گروه بعد از درمان کاهش یافت اما این کاهش علایم در گروه های دارویی سولیفناسین و تروسپیوم کلرید به طور معناداری بیش از گروه پلاسبو بود. همچنین در بین دو دارو علی رغم برتری سولیفیناسین، تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. در بررسی عوارض دارویی هم از نظر عوارض جانبی، در گروه دریافت کننده تروسپیوم کلرید، 36 درصد افراد عوارض جانبی ناشی از داروهای انتی کولینرژیک از جمله یبوست، خشکی دهان و سرگیجه را گزارش کردند. در حالی که این عوارض تنها در 10 درصد از افراد دریافت کننده سولیفناسین گزارش گردید.