مقایسه اثرات دو داروی دکسمدتومدین و میدازولام بر تغییرات همودینامیک حین اکستوباسیون بیماران با سابقه فشار خون بالا کاندید اعمال جراحی ارتوپدی غیراورژانسی

Abstract

تحریک سمپاتیک به دنبال اکستوباسیون در بیماران با سابقه فشار خون بالا منجر به افزایش غلظت پلاسمایی کاتکول آمین ها می گردد و در نتیجه باعث بروز پاسخ های قلبی عروقی شامل واکنش همودینامیک و افزایش فشارخون و ضربان قلب، اختلال ریتم قلب و افزایش نیاز میوکارد به اکسیژن می گردد که در بیماران مستعد خطر ایسکمی، انفارکتوس میوکارد و سکته مغزی هموراژیک وجود دارد، به ویژه در بیمارانی که پاسخ های سیستم سمپاتیک آنها به خوبی کنترل نشده باشد (از جمله بیماران با سابقه فشار خون بالا) این پاسخ ها میتوانند موجب پیامدهای ناگوار گردد، لذا بر آن شدیم تا مطالعه ای را با هدف مقایسه اثرات دو داروی دکسمدتومدین و میدازولام بر تغییرات همودینامیک حین اکستوباسیون بیماران با سابقه فشار خون بالا کاندید جراحی غیراورژانسی ارتوپدی به انجام برسانیم. روش کار: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده بدون گروه کنترل است که در سال 1400با مشارکت 100 بیمار کاندید جراحی ارتوپدی نیازمند بیهوشی عمومی با سابقه فشار خون بالا در بیمارستان شهدا انجام شد. بیماران پس از تخصیص تصادفی در دو گروه میدازولام (50 نفر) و دکسمتومدین (50 نفر) و اتمام بیهوشی، مداخله مربوطه را دریافت نمودند. بیماران گروه میدازولام این دارو را ده دقیقه قبل از اکستوباسیون 02/0 میلیگرم به ازای هر یک کیلوگرم وزن به صورت بولوس دریافت کردند و بیماران گروه دکسمدتومدین این دارو را به میزان 5/0 میکروگرم به ازای یک کیلوگرم از وزن در عرض ده دقیقه دریافت نمودند. وضعیت همودینامیک نیز در زمان های مختلف ثبت شد و داده ها در نرم افزار آماری spss20 با آزمون های آماری کای دو و آنووا مقایسه شد. یافته ها : اثرات پیشگیرانه دکسمدتومدین و میدازولام قبل از اکستوباسیون در ضربان قلب و میزان اشباع اکسیژن شریانی بدون اختلاف آماری معناداری بود(05/0<P) در حالی که فشار خون سیستولیک و فشار خون دیاستولیک به دنبال تزریق پیشگیرانه دکسمدتودین نسبت به میدازولام با ثبات بیشتر و معناداری همراه بودند (05/0>P).