بررسی کفایت دیالیز خونی به صورت برخط با استفاده از هدایت الکتریکی و مقایسه آن با روش سنجش ازمایشگاهی میزان کاهش اوره سرم

Abstract

گرچه تعیین مقدار دوز مناسب و کافی همودیالیز از طریق نظارت بر کفایت همودیالیز بیماران اهمیت به سزایی دارد، با این حال، دستورالعمل های همودیالیز ایرانی برای اندازه‌گیری کفایت همودیالیز روش OCM با استفاده از هدایت الکتریکی را با وجود تمام مزیت هایی که بر روش سنتی ارزیابی های آزمایشگاهی نمونه های خون در نظارت بر کفایت همودیالیز بیماران دارد، نظر نگرفته و همچنان بر انجام ارزیابی های آزمایشگاهی بدین منظور تاکید دارند. هدف مطالعه ی حاضر بررسی کفایت همودیالیز بصورت برخط با استفاده از روش OCM با هدایت الکتریکی و مقایسه آن با روش سنجش آزمایشگاهی میزان کاهش اوره سرم برای معرفی روشی کارآمد برای اندازه‌گیری کفایت همودیالیز در مراکز همودیالیز ایران بود. روش ها و مواد: اين مطالعه هم گروهی بر روی 301 بیمار تحت همودیالیز با پروفایل همودیالیز ثابت که طی سال 1398 به مرکز همودیالیز امام رضا(ع) شهر تبریز مراجعه کرده بودند، انجام گرفت. کفایت همودیالیز هر یک بیماران با استفاده از دو روش سنجیده شد. در روش ارزیابی‌های آزمایشگاهی، 2 سی سی نمونه ی خون از لاین شریانی قبل و بعد از دیالیز جهت محاسبه ی URR گرفته شد. در روش OCM، دستگاه همودیالیز با استفاده از هدایت الکتریکی میزان تغییرات اوره بیمار را بر اساس تغییرات سدیم مایع دیالیز سنجیده و مقدار Kt/V نشان داده شد. مقادیر کلیرانس اوره حاصل از این دو روش با یکدیگر مقایسه شدند. یافته ها: در این مطالعه، میانگین سن و BMI بیماران به ترتیب برابر با 6/14 ± 7/60 سال و 9/3 ± 8/20 بود، و 1/67 % بیماران مرد بودند. 4/81 % از بیماران به 3 جلسه همودیالیز هفتگی نیاز داشتند. نوع Access دیالیز در 8/66 % بیماران از نوع فیستول شریانی وریدی و نوع صافی دیالیز در 8/57 % موارد از نوع High Flux بود. در بیماران، میانگین هماتوکریت، UDV، UF و میزان جریان خون به ترتیب برابر با 5/5 ± 8/35 درصد، 3/13 ± 7/36، 2/1 ± 5/2 و 6/19 ± 2/275 میلی متر بر دقیقه بودند. میانگین URR برابر با 23/0 ± 20/1 و میانگین Kt/V برابر با 21/0 ± 11/1 بود که تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشتند (P=0.503).