استفاده از فلاپ فاسیای اکسترنال ابلیک برای ترمیم کف کانال در هرنی اینگوئینال به جای مش

Abstract

بیماری هرنی اینگوینال یکی از بیماری های شایع مرتبط با جراحی است که در سنین مختلف بروز میکند و روش های جراحی مختلفی برای درمان دارد. یکی از معظلات این جراحی ترمیم کف کانال است که امروزه برای این منظور بیشتر از مش استفاده می شود که در برخی موارد تعبیه مش با برخی عوارض همراه است. در این موارد ترمیم کف کانال با استفاده از فلاپ فاسیای اکسترنال ابلیک به جای استفاده از جسم خارجی (مش) می تواند راهکار مناسبی باشد. این روش در عین حال که می تواند عوارض کمتری داشته باشد می تواند از نظر اقتصادی نیز مقرون به صرفه باشد. با توجه به این که طبق بررسی ها و یافته های ما مطالعه ی انجام گرفته به صورت کارآزمایی بالینی و با هدف مقایسه دو روش استفاده از فلاپ فاسیای اکسترنال ابلیک به جای مش در درمان این بیماران در منطقه ما بسیار محدود است، لذا هدف از این مطالعه بررسی استفاده از فلاپ فاسیای اکسترنال ابلیک برای ترمیم کف کانال در هرنی اینگوینال به جای مش می باشد. مواد و روش‌ها: پنجاه نفره از بیماران دارای فتق اینگوینال وارد مطالعه شده و به طور تصادفی به دو گروه بیست و پنج نفره تقسیم شدند. یک گروه با روش فلاپ فاسیای اکسترنال ابلیک و گروه دیگر با روش مش جراحی شدند. همه بیماران در طول جراحی و بعد از جراحی و در اولین روز بعد از جراحی و در اولین هفته بعد از جراحی، در ماه اول، ششم و دوازدهم بعد از جراحی از نظر عوارض مورد پیگیری قرار گرفتند. نتایج توسط روش های آماری مورد آنالیز قرار گرفتند. یافته ها: میانگین و انحراف معیار سنی در گروه بیماران با روش اکسترنال اوبلیک48/10 ± 60/49 و در گروه بیماران با روش مش 33/10 ±04/54 بود (138/0=p). احساس جسم خارجی در 28% از بیماران در گروه اکسترنال اوبلیک و در 72% از بیماران روش جایگذاری مش گزارش شد (002/0=p). هماتوم در هفته اول در6% از بیماران در روش اکسترنال اوبلیک و 15% از بیماران در روش جایگذاری مش گزارش شد (010/0=p). گزارش درد پس از جراحی، شش ماه بعد جراحی و یکسال بعد جراحی در بیماران گروه اکسترنال ابلیک کمتر از بیماران روش جایگذاری مش بود(05/0 > p). از نظر میزان عود بیماری، عفونت و مرگ و میر در بازه زمانی شش ماهه و یک ساله بین دو گروه تفاوت معنی دار نبود (05/0 > p).