بررسی تاثیر هم افزایی درمان ترکیبی سه گانه بر عملکرد و سایز انفارکتوس قلبی و مکانیسم های محافظت میتوکندریایی بدنبال آسیب ایسکمی-رپرفیوژن میوکارد در رتهای پیر مبتلا به دیابت نوع دو

Abstract

انفارکتوس حاد میوکارد (MI) و نارسایی قلبی متعاقب آن از علل اصلی مرگ و ناتوانی در میان سالمندان در سطح جهان است. موثرترین روش درمانی برای محدود کردن اندازه انفارکتوس و جلوگیری از نارسایی قلبی بعد از ایسکمی، برقراری به موقع پرفیوژن مجدد است، اما حتی پس از آن نیز مرگ و میر و ناتوانی به واسطه آسیب ایسکمی ریپرفیوژن (IR) قابل توجه مانده است. ناهنجاری های متابولیک و داخل سلولی در پیری و دیابت باعث از دست دادن محافظت قلبی با مداخلات معمول در برابر آسیب ایسکمی/پرفیوژن مجدد میوکارد (I/R) می شود. هدف ما ارزیابی تعامل احتمالی پیری و دیابت نوع 2 با محافظت از قلب و اثر محافظتی بالقوه یک کوکتل میتوکندری (ملاتونین /نیکوتینامید مونونوکلئوتید (NMN) و یوبیکینول بر آسیب I/R میوکارد در موش‌های دیابتی مسن بود. روش کار: موش‌های صحرایی نر ویستار (108=n، 22-24 ماهه، 400-450 گرم) رژیم غذایی پرچرب/دوز کم استرپتوزوتوسین را برای القای دیابت نوع 2 دریافت کردند، سپس به طور تصادفی به 9 گروه 12 تایی هر موش با یا بدون آسیب I/R و/یا ملاتونین، NMN و یوبیکینول، به تنهایی یا در ترکیب دو یا سه گانه تقسیم شدند. I/R میوکارد با انسداد LAD به مدت 30 دقیقه و سپس خونرسانی مجدد 24 ساعته القا شد.(NMN 100 میلیگرم/ کیلوگرم در 48 ساعت ، داخل صفاقی) به مدت 28 روز قبل از عمل I/R تجویز شد. ملاتونین (10 میلی گرم / کیلوگرم، داخل صفاقی) و / یا یوبیکینول (30 میلی گرم / کیلوگرم، داخل وریدی) در خونرسانی مجدد اولیه تجویز شد. در نهایت، تغییرات شاخص همودینامیک، اندازه انفارکتوس، سطوح CK-MB، شاخص های عملکردی میتوکندری، و بیان ژن‌های بیوژنز میتوکندری (1SIRT، NRF، TFAM ، a1PGC ، mtDNA) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج: استفاده از ملاتونین، یوبیکینول و NMN به صورت ترکیبی توانست مولفه های عملکردی میتوکندری مثل کاهش ROS وافزایش ATP وپتانسیل غشایی میتوکندری و نیز بیان ژن های موثر در بیوژنز میتوکندری مثل Sirt1-PGC1a-Nrf1-TFAM-mtDNA را در قلب رت های پیر مبتلا به دیابت تیپ دو بهبود بخشیده (05/0>P تا 01/0>P) و بدین ترتیب اثرات مثبتی بر روی محافظت قلبی در برابر آسیب ایسکمی ریپرفیوژن مثل کاهش درصد بافت انفارکته و آزاد شدن بیومارکر های قلبی و نیز بهبود همودینامیک قلبی همانند فشار خون سیستولیک و دیاستولیک و متوسط فشار شریانی را نشان دادند (01/0>P ).