بررسی تاثیر تزریق نرمال سالین در اپی نوریوم عصب مدین حین عمل جراحی ریلیز سندرم تونل کارپال

Abstract

سه تکنیک جراحی مختلف برای آزادسازی عصب مدین در بیماران کاندید جراحی سندرم تونل کارپ وجود دارد که شامل جراحی باز یا کلاسیک، جراحی محدود و جراحی آندوسکوپیک. پاراستزی و خواب رفتگی در روش جراحی محدود سندرم تونل کارپ نسبت به روش کلاسیک همواره حدود 4-2 درصد بیشتر می باشد، اما بازگشت به کار در این روش نسبت به روش کلاسیک زودتر اتفاق می افتد. فرضیه موجود این است که ممکن است با افزایش قطر عصب در حین جراحی بتوان از عوارض پس از جراحی در این روش کاست؛ لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر تزریق نرمال سالین در اپی نوریوم عصب مدین حین عمل جراحی ریلیز سندرم تونل کارپال انجام شد. روش کار: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده، دارای گروه کنترل و یک سو کور بود که در طی سالهای 99-1398 (ابتدا تا انتهای سال) در بمارستان امام رضا ( دانشگاه علوم پزشکی تبریز) با مشارکت 120 بیمار با علایم شدید سندرم تونل کارپ ( بر اساس علایم بالینی و معاینه فیزیکی ) انجام شد. بیماران به روش تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند(هر گروه 60 نفر). روش جراحی برای تمام بیماران به صورت برش محدود بود و برای گروه مداخله پس از آزادسازی عصب مدین، یک سی سی نرمال سالین در داخل عصب تزریق شد و برای گروه کنترل فقط آزادسازی بدون تزریق نرمال سالین انجام شد. شدت درد و شدت علائم و وضعیت عملکردی بر اساس نمرات پرسشنامه بوستون و مدت زمان بازگشت به کار بین دو گروه در فواصل زمانی منظم اندازه گیری و مقایسه شد. یافته ها: اندازه گیری شدت درد در فواصل زمانی منظم حاکی از آن بود که شدت درد در گروه مداخله به صورت غیرمعناداری در گروه مداخله کمتر از گروه کنترل بود. مقایسه نتایج درون گروهی نیز حاکی از آن بود که میزان کاهش شدت درد در گروه مداخله بهتر از گروه کنترل بوده است؛ البته این میزان ناچیز می باشد و از نظر آماری معنادار نبود؛شدت علایم در دو گروه پس از جراحی در تمامی زمان ها با بهبود معناداری همراه بود؛لازم به ذکر است که در انتهای مطالعه مشخص شد که در 3 نفر از بیماران گروه مداخله و در 5 نفر از بیماران گروه کنترل علایم خفیفی دیده شد. مدت زمان بازگشت به کار، قدرت دست و وضعیت عملکردی در میان شرکت کنندگان در مطالعه بین دو گروه بدون اختلاف آماری معنادار بود؛ درد اسکار در 3 نفر از هر گروه دیده شد؛ پاراستزی و خواب رفتگی در 4 نفر از بیماران گروه کنترل و در 2 نفر از بیماران گروه مداخله دیده شد.