مقایسه دامنه حرکتی و امتیاز عملکرد دو پا در بیماران مبتلا به کلاب فوت درمان شده به روش پونستی و پونستی تعدیل شده

Abstract

کلاب فوت از مدت ها قبل به عنوان یک بیماری چالش برانگیز برای جراحان ارتوپد شناخته شده است که روش های مختلف درمانی برای آن وجود دارد. یکی از بزرگترین مشکلاتی که بیماران مبتلا به کلاب فوت درمان شده با روش پونستی از آن رنج می برند محدودیت در دامنه حرکتی مچ پا در تمام جهات است؛ تاکنون مطالعه جامعی از جهت ارزیابی میزان دامنه حرکتی مچ پا در بیماران تحت درمان با روش پونستی انجام نگرفته است، در این مطالعه با هدف ارزیابی تاثیر روش پونستی بر دامنه حرکتی مچ پای بیماران ، دامنه حرکات مچ پا در تمام جهات هم به صورت بالینی و هم به صورت رادیولوژیک بررسی شد. روش کار: 200 نفر از بیماران مبتلا به کلاب فوت که معیار های ورود و خروج به مطالعه را داشتند در طی سال های 1399 و 1400 وارد این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده شدند. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند، یک گروه به شیوه معمول پونستی (شامل مانیپولاسیون، گچ گیری، تنوتومی و پس از آن 3هفته گچ گیری و نهایتا بریس) درمان شدند و گروه دوم به شیوه Modified ponseti (شامل مانیپولاسیون، گچ گیری، تنوتومی، دو دوره گچ گیری 3 هفته ای و نهایتا بریس )مورد درمان قرار گرفتند. نهایتا دامنه حرکتی و امتیاز عملکرد هر دو پا قبل و بعد از درمان در دو گروه مورد بررسی قرار گرفته و بین دو گروه مقایسه شدند. نتایج: پس از اتمام مداخله مشخص شد که میانگین ± انحراف معیار اسکور روی برای کودکان گروه مودیفیه به صورت معناداری نسبت به کودکان گروه کلاسیک بیشتر بود (048/0=P)؛ همچنین تعداد کودکان گروه مودیفیه که دارای نتایج خیلی خوب بودند، به صورت معناداری بیشتر از کودکان گروه کلاسیک بودند (041/0=P)؛ همچنین در دو زاویه دورسی فلکشن و پلانتارفلکشن مچ پا در روش مودیفیه، نتایج مطلوب تری به دست آمد که حاکی از بهتر بودن این روش می باشد(05/0<P)