بررسی میزان دررفتگی بعد از توتال هیپ ارتروپلاستی در بیماران با و بدون مشکلات اسپاین

Abstract

دومین عارضه شایع بدنبال آرتروپلاستی مفصل ران (THA) دررفتگی مفصل است که تا 11٪ بیماران پس از جراحی اولیه را تحت تأثیر قرار می دهد اکثر دررفتگی لگن خلفی است. در مطالعه وولسون و رحیمولا ، میزان دررفتگی 2/3 درصد از 10،500 THA انجام شده گزارش شده است. روشهای مختلف جراحی در آن گروه گنجانده شده است؛ میزان جابجایی بدنبال عمل جراحی مجدد تقریبا ۲۵ درصدبیشتر است. گزارش شده است که بروز در ایتالیا بین 3/0 تا 10 درصد در THA اولیه و تا 28٪ درعمل جراحی مجدد می باشد. Sah و Esok همچنین اشاره کردند که تبدیل hemiarthroplasty مفصل ران به جایگزینی کامل مفصل ران منجر به دررفتگی تا 22 درصد می شود. با توجه به اهمیت در رفتگی هیپ و نبود مطالعه ی مشابه در جستجوی انجام شده بر آن شدیم تا در مرکز شهدا که یکی از مراکز مهم آرتروپلاستی در شمالغرب کشور می باشد شیوع شیوع در رفتگی هیپ بعد از توتال هیپ آرتروپلاستی در افراد با مشکلات اسپاین را بررسی نماییم. روش کار: این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی می باشد که در طی سال های 98-1400 با بررسی پرونده بیماران جراحی شده در بیمارستان شهدا تبریز انجام شد. برای جمع آوری داده ها پس از تایید پروپوزال در کمیته پاخلاق و دریافت مجوز از دانشکده برای بررسی پرونده های بیماران مورد مطالعه اقدام شد و چک لیستی جهت جمع آوری داده ها تکمیل شد؛ اطلاعات مورد نیاز شامل اطلاعات دموگرافیک نظیر سن، میزان BMI، جنسیت، مدت بیماری، تعداد عمل جراحی و طول مدت عمل جراحی قبلی و... بودند. سپس برای بررسی اهداف مورد مطالعه از آزمون خی دو یا آزمون دقیق فیشر،ضریب هبستگی اسیرمن استفاده شد و سپس داده ها وارد spss 23 جهت تفسیر داده ها وارد شدند. یافته ها : داشتن مشکلات اسپاین ریسک دررفتگی پس از تعویض مفصل هیپ را 41/5 برابر، سن بالای 65 سال ریسک دررفتگی پس از تعویض مفصل هیپ را 21/4 برابر، جنسیت زن ریسک دررفتگی پس از تعویض مفصل هیپ را 29/1 برابر، شاخص توده بدنی بالای 25 ریسک دررفتگی پس از تعویض مفصل هیپ را 41/2 برابر، داشتن بیماری های زمینه ای دررفتگی پس از تعویض مفصل هیپ را 1/2 برابر، داشتن مشکلات اسکلتی عضلانی ریسک دررفتگی پس از تعویض مفصل هیپ را 26/2 برابر افزایش می دهد.