بررسی تاثیر تجویز مزمن داروی اداراون در روند بروز وابستگی به مورفین در موش سوری نر

Abstract

استفاده مزمن از اپیوئید ها با بروز وابستگی و تحمل نسبت به آنها همراه است که مکانسیم های مختلفی از جمله استرس اکسیداتیو و ازدیاد تولید فاکتور های التهابی در این فرآیند مطرح می باشند . اثرات آنتی اکسیدانی از اداراوون به اثبات رسیده است . هدف : هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر تجویز مزمن داروی اداراوون در روند بروز وابستگی به مورفین در موش سوری نر بود.مواد و روشها : آزمایش در 5 گروه 8 تایی از موشهای سوری نرآلبینو بالغ انجام گرفت. به این ترتیب که در 8 روز گروه های مرفین + (10 mg/kg) سالین (10 ml/kg) ، سالین + سالین (10mm/mm) ، دریافت کننده دوزهای مرفین به همراه دوز مختلف اداراوون (4, 8 ,16 mg/kg) تزریق گردید. در نهایت در روز نهم بعد از تزریق یک دوز از مرفین، نالوکسان به میزان (5mm/mm) تزریق شد . علائم محرومیت به مدت 30 دقیقه ثبت گردید. در نهایت در تمام گروه ها ، عمل خونگیری جهت بررسی فاکتورهای TAC ، MDA ، انجام گرفت . نتایج: تزریق دوزهای مختلف اداراوون) mg/kg 16 ، 8 و 4 (موجب اثرات مهاری معناداری در کاهش علایم قطع مصرف گردید. تست های آنتی اکسیدانی TAC و MDA نشان داد تزریق اداراوون با دوز های مختلف منجر به افزایش معنی دار سطح MDA وکاهش در سطح TAC شد. به نظر می رسد مهار استرس اکسیداتیو ناشی از اداراوون افزایش ظرفیت آنتی اکسیدانی، یکی از مکانیسمهای دخیل در کاهش وابستگی ناشی از مرفین باشد.نتیجه گیری : براساس این یافته ها، اداراوون باعث بهبود علایم وابستگی ناشی از ترک مورفین در حیوانات گردید.