بررسی پیش گویی کنندگی مهارتهای ارتباطی بر سازگاری بین زوجین بعد از بازنشستگی

Abstract

مقدمه و هدف: بازنشستگی می‌تواند هم برای فرد بازنشسته و هم برای همسرش که هنوز برای این تغییر اساسی آماده نیستند، ناراحت کننده باشد و منجر به مشکلات رفتاری و ایجاد ناسازگاری شود. در کشور ما رابطه بین مهارتهای ارتباطی و سازگاری بین زوجی در میان سالمندان بررسی نشده است. هدف این مطالعه بررسی پیشگویی کنندگی انواع مهارت های ارتباطی بر سازگاری بین زوجی در دوران پس از بازنشستگی در ایران بود. روش کار: مطالعه حاضر یک مطالعه توصیفی-تحلیلی - مقطعی بود که در سال 1400-1399 انجام گردید. جامعه‌ی آماری این تحقیق مردان سالمند بازنشسته و همسرانشان به تعداد 158 زوج بودند، که به ‌صورت انتخاب تصادفی چند مرحله ای وارد مطالعه شدند. برای گردآوری داده‌ها از پرسشنامه مهارتهای ارتباطی کوئین دام ،پرسشنامه سبک حل تعارض، پرسشنامه سازگاری زوجی اسپاینر و پرسشنامه محقق ساخته در مورد ویژگیهای فردی و اجتماعی و خانوادگی استفاده شد. با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 26 تجزیه و تحلیل داده ها انجام شد. یافته ها: میانگین سنی شرکت کنندگان در مطالعه به ترتیب در مردان 035/5± 74/64 و زنان 86/6 ± 5/57 بود. میانگین نمرات سازگاری و مهارتهای ارتباطی در کل شرکت کنندگان در حد مطلوب و به ترتیب 58 /104 و 69/108 بود؛ نتایج رگرسیون بلوک بندی نشان داد که از میان مهارت های ارتباطی مولفه های مهارت توانایی دریافت و ارسال پیام (14/0 β= ، 050/0=P) و همچنین مهارت حل تعارض (15/0 β= ، 014/0=P) همچنین از عوامل فردی و اجتماعی مولفه های شغل کارمندی، تعداد فرزندان بین 1 تا 3 نفر، هماهنگی همیشگی و هماهنگی گاهی اوقات زمان خواب توانایی پیشگویی کنندگی مستقیم و طول مدت ازدواج کمتر از 10 سال و مهارت توام با قاطعیت، انجام ورزش منظم، توانایی پیشگویی کنندگی معکوس داشتند. نتیجه‌گیری: مهارتهای ارتباطی و بعضی از خصوصیات زندگی شخصی روی میزان سازگاری زوجین سالمند تاثیر گذار هستند و سازمانهای درگیر بایستی این عوامل را مهم تلقی کرده و مکلف به ارائه آموزش مهارتهای ارتباطی قبل یا حین بازنشستگی به کارکنان خود و خانواده های ایشان جهت ایجاد آمادگی و افزایش میزان سازگاری باشند.