ارزیابی تأثیر سرترالین و بروموکریپتین در وابستگی ناشی از مورفین در موش های سوری نر

Abstract

مقدمه: مشکلی که به دنبال مصرف مزمن اپیوئیدها وجود دارد، بروز وابستگی است که با قطع مصرف مورفین علائم سندرم محرومیت از مورفین ظاهر میشود.در طی سندرم محرومیت از مورفین مقدار دوپامین و سروتونین کاهش می یابد. برموکریپتین به عنوان آگونیست گیرنده های D2 دوپامینی عمل میکند و سرترالین با مهار بازجذب سروتونین باعث افزایش سروتونین میشود.هدف: ارزیابی اثرات تجویز داخل صفاقی سرترالین و برموکریپتین در وابستگی ناشی از مورفین درموشهای سوری نر بود . روش کار:موشهای سوری نر بالغ در محدوده وزنی 30 - 20 گرم، در 10 گروه 10 تایی شامل گروه کنترل سالین، گروه کنترل مورفین، گروه کنترل DMSO 20% ، 3 گروه دریافت کننده دوزهای مختلف سرترالین (5،10،20 mg/kg , ip) و مورفین ، 3 گروه دریافت کننده برموکریپتین (0.04،0.08،0.16 mg/kg,ip) و مورفین و گروه دریافت کننده توأم سرترالین (5mg/kg,ip) و برموکریپتین (0.04 mg/kg , ip) مورد مطالعه قرار گرفتند.تزریق دوزهای مختلفی از سرترالین و برموکریپتین و یا توأم دو دارو از روز یازدهم شروع شده و نیم ساعت قبل از تزریق مورفین به موشها به مدت چهار روز تزریق شد. سپس در روز چهاردهم، دو ساعت بعد از تزریق مورفین در حیوانات تزریق نالوکسان (4mg/kg , ip) صورت گرفته و علائم قطع مصرف )پرش و ایستادن روی دو پا( در طی نیم ساعت اندازه گیری شد. سپس حیوانات با تزریق کتامین و زایلازین بیهوش شده و خون گیری از قلب جهت اندازه گیری سطوح سرمی MDA و TAC به عمل آمد . یافته ها:تزریق برموکریپتین و تزریق توأم برموکریپتین و سرترالین قبل از تزریق روزانه مورفین،وابستگی به مورفین را کاهش داد (p<0.01) . و تزریق سرترالین (20mg/kg , ip) تغییر معنی داری در سطوح MDA و TAC ایجاد کرد (P<0.01) .نتیجه گیری:براساس این یافته ها، میتوان از این داروها جهت کاهش وابستگی به مورفین استفاده کرد.احتمالا برموکریپتین و سرترالین با دوزهای مصرفی در این مطالعه، به جز مسیر مهار استرس اکسیداتیو، موجب کاهش وابستگی میگردند