بررسي تأثیر تجویز مزمن تروگزروتین در بروز تحمل به اثرات ضد دردی مورفین در موش صحرایی نر

Abstract

مقدمه: تلاش برای کاهش درد قدمتی طولانی دارد. در طول زمان اقوام مختلف با روشهای متفاوت سعی در کاهش و رفع درد داشتند. امروزه برای التیام دردهای شدید به طور گسترده از ایپوئیدها استفاده میکنند. استفاده طولانی مدت از مسکن های اپیوئیدی به دلیل ایجاد تحمل به اثرات نامطلوب آنها محدود شده است. سوء مصرف مزمن مورفین منجر به وابستگی جسمی و روانی میشود. مصرف مزمن مورفین باعث ایجاد تحمل نسبت به آثار ضد دردی آن میشود. وابستگی فیزیکی به مورفین با علائم مشخص ظاهر میگردد در نتیجه بیمار مجبور میشود دوزهای بالاتری از مورفین را دریافت کند و یا ایپوئید قدرتمندتری را جایگزین کند. گاه به دلیل بروز تحمل دو راهکار ذکر شده هم اثر ضد درد مورد نظر را ایجاد نمیکنند یکی از دلایل بروز تحمل به مورفین، فعالیت تولید سیتوکینهای التهابی است. مشاهده شد که تروگزروتین اثراتی بر فرآیندهای التهابی دارد.هدف: تروگزروتین (TXR) یا ویتامین P4 مشتقی از بیو فلاونوئید روتین است. تروگزروتین دارای اثراتی شامل: اثر آنتی اکسیدانی، ضد دیابت، ضد سرطان، فیبرینولیتیک و ضد التهاب است. تروگزروتین حتی در دوزهای بالا بی خطر است. هدف از این مطالعه بررسی اثر تجویز مزمن تروگزروتین بر تحمل بر اثرات ضد درد مورفین است.روش: نمونه مورد مطالعه رت های ویستار نر بالغ در محدودهی وزنی 270 - 225 گرم بودند که در چهار گروه هشتتایی شامل گروه کنترل مورفین به علاوه سالین و گروههای دریافت کننده سه دوز مختلف تروگزروتین به همراه مورفین مورد مطالعه قرار گرفتند.یافته ها: با توجه به نتایج به دست آمده براساس مطالعه حال حاضر نشان داد که تروگزروتین در دوزهای mg/kg 50 و 100 بیشترین اثرات مثبت را بر کاهش زمان بروز تحمل به اثر ضد دردی مورفین داشت.نتیجه گیری: تروگزروتین به دلیل اثرات آنتی اکسیدانی خود باعث کاهش میزان تحمل به اثر ضد درد مورفین میشود ولی از آنجایی که داروی تروگزروتین مکانیسمهای عملکردی متنوعی در بدن دارد این اثرات احتمالا وابسته به دوز نمیباشد.