اثر داربست آسلولار بارگیری شده توسط سلول‌های بنیادی مشتق از ژله وارتون در التیام مدل سوختگی موش صحرایی

Abstract

آسیب ناشی از سوختگی شدید توسط پاسخ التهابی پایدار، تشدید می¬گردد، که خطر نارسایی چند عضو و مرگ را افزایش می¬دهد. علیرغم پیشرفت در درمان سوختگی، وضعیت التهاب عمومی و عفونت ثانویه همچنان به عنوان مشکلات جدی در سوختگی مطرح است. در مطالعه حاضر، به هدف کاهش التهاب در آسیب سوختگی و بررسی اثر آن بر روند ترمیم زخم در موش صحرایی، از زیرمخاط روده باریک گوسفند آسلولار بارگیری شده با سلول¬های بنیادی مزانشیمی مشتق از ژله وارتون و ماده P در محل زخم استفاده شد. مواد و روش¬ها: ابتدا توانایی داربست، برای بارگیری و رهاسازی ماده P بررسی شد. سپس به جمع¬آوری سلول¬ها پرداخته شد و مارکرهای سطحی آنها بررسی گردید، و زیست¬پذیری و چسبندگی سلولی در داربست بارگیری شده ارزیابی شد. سپس با ایجاد مدل سوختگی در موش¬های صحرایی، آنها را به 4 گروه تقسیم کردیم؛ گروه کنترل: بدون درمان، گروه پلاسبو: درمان با داربست، گروه سلول: درمان با داربست بارگیری شده با سلول، و گروه سلول و ماده P: درمان با داربست بارگیری شده با سلول و ماده P. پس از نمونه¬برداری از آنها در روزهای 5، 14 و 21، فاکتورهای التهابی، پارامترهای بافت شناختی، و میزان بیان ژن¬های دخیل در رگ¬زایی و اپی¬تلیوم¬زایی بررسی شد. یافته¬ها: نتایج مشخص کرد، که آماده¬سازی داربست¬ها توسط یک متد اصلاح شده، آنها را قادر به بارگیری و رهاسازی داروهای محلول در آب می¬کند و هیچ سميتی در داربست¬ها براي سلول در حضور ماده P مشاهده نشد. همچنین نتایج حاکی از تعدیل فاکتورهای التهابی، کاهش سلول¬های التهابی، افزایش فیبروبلاست¬ها، عروق خونی و بیان ژن¬ها در گروه سلول و ماده P شد.