بررسی تغییرات میوگلوبین و تاثیر آن بر شدت و پیامد سپسیس

Abstract

میوگلوبین یک ترکیب هترودیمر است که از یک زنجیره ی پپتیدی و یک گروه هم تشکیل شده است. از میوگلوبین به عنوان مارکری جهت تعیین اسیب های قلبی و عضلانی,عفونت های شدید، بیماری های التهابی سیستمیک، اسیب های مربوط به از بین رفتن ارگان ها ،خونریزی های دستگاه گوارش و پانکراتیت شدید استفاده می شود. سپسیس به مجموعه پاسخ التهابی سیستمیک به عفونت که باعث عوارض زیان آور بر روی بدن انسان می گردد اطلاق می شود.با توجه به موارد فوق بنظر می رسد که میوگلوبین به عنوان مارکری سودمند می تواند در تعیین وضعیت بیماران با سپسیس مورد استفاده قرار بگیرد.هدف از این مطالعه بررسی تغییرات میوگلوبین و تاثیر آن بر شدت و پیامد سپسیس در بیمارستان امام رضا تبریز می باشد. مواد و روش کار : در این مطالعه بیماران به سه دسته ی سپسیس ، سپسیس شدید و شوک سپتیک تقسیم شدند و از نظر سن , جنس, سطح میوگلوبین در 4 نوبت ( بدو ورود , 6, 12 و 24 ساعت بعد) و اندکس SOFA با هم مورد مقایسه و بررسی قرار گرفتند. همچنین از تمامی بیماران وارد شده به مطالعه کشت خون انجام پذیرفت و نتایج ان از نظر گرم مثبت یا گرم منفی بودن بررسی شد. یافته ها : بیماران سه گروه از نظر سن (P=0.59) و ضربان قلب (P=0.18) تفاوت معنی داری با هم نداشتند. در حالی که از نظر میوگلوبین در هر 4 نوبت (P=0.00) , روزهای بستری (P=0.01), درجه تب (P=0.00) و SOFA (P=0.00)تفاوت معنی داری داشتند بطوری که با افزایش شدت سپسیس میزان این متغیر ها افزایش داشت. تفاوت معنی داری در نسبت توزیع جنسیت در بین گروه ها وجود ندارد (p>0.05). بیشترین میزان درگیری در هریک از گروه های بیماران مربوط به بخش تنفسی می باشد. پیامد بیماران ( بقا / فوت ) در گروه های مختلف به شکل معنی داری با هم متفاوت است (p =0.00).درصد بالاتری از نتیجه ی کشت مربوط به گرم منفی و فراوانی نتیجه ی کشت بین گروه های مختلف تفاوت معنی داری نداشت. (p.value=0.86)